Tekst: Vincent Oostvogels. De Sociaal-Economische Raad (SER) en enkele jongerenorganisaties brachten in de laatste week van augustus een gezamenlijk rapport uit: Hoge verwachtingen; kansen en belemmeringen voor jongeren in 2019. Ze winden er geen doekjes om: de toekomst van de huidige generatie jongeren – onze toekomst, dus – ziet er weinig rooskleurig uit. We ervaren hoge studiedruk, gaan gebukt onder de last van een studieschuld en zien een onzekere arbeidsmarkt en krappe woningmarkt tegemoet.
Die boodschap is niet helemaal nieuw. We horen de laatste jaren steeds vaker dat onze generatie het minder goed zal gaan hebben dan die van onze ouders. Zij hadden immers de ruimte om jarenlang zorgeloos te studeren. Na hun studie maakten ze een goede kans op een vast contract en een betaalbare woning. Het was bijna vanzelfsprekend dat ze een hoger inkomen zouden krijgen dan hun ouders.
Onze ouders hadden de ruimte om jarenlang zorgeloos te studeren
Zo is het toch? Ongetwijfeld. Maar volgens mij staat daar tegenover dat een groter deel van onze generatie überhaupt toegang heeft tot hoger onderwijs en dat de universiteiten in veel opzichten diverser zijn geworden. Dat we, meer nog dan onze ouders, bevrijd zijn van religieuze of maatschappelijke dogma’s. En dat we bovendien in een tijd leven waarin de zorg voor een leefbare wereld hoger op de agenda staat dan ooit tevoren.
Het is dus maar waar je naar kijkt. Juist daarom is het problematisch om te stellen dat we het minder goed zullen hebben dan onze ouders. Bovendien, als je zoiets maar vaak genoeg herhaalt, ga je er vanzelf in geloven. En niets is zo funest als de verslagenheid die daaruit ontstaat.
