Foto: Sven Menschel Hoe? ‘Een methodevak is wat ons deze periode mag verblijden.’
We zitten nu een week in periode zes en vermoeidheid van het afgelopen studiejaar begint zijn gezicht inmiddels te laten zien. Waar ik normaalgesproken het liefste zonder agenda door het leven ga, was het er dit jaar eentje waar elk dagdeel van mijn agenda vol geschreven stond. Allemaal mogelijk gemaakt door een bestuursfunctie, twee bijbaantjes en muzikale hobby’s. Het einde is nu in zicht en ik ben eraan toe, maar toch is dit misschien wel de periode die het leukste zou moeten worden. Waarom? Ik houd mij academisch gezien voor de afwisseling met positieve zaken bezig.
Mijn studie (internationale ontwikkelingsstudies) is grotendeels niet de studie om vrolijk van te worden. Ook al ben ik van mening dat het beter met de mens gesteld is dan ooit tevoren, ligt de focus vooral op dingen die misgaan, van falende ontwikkelingsprojecten tot de structurele ongelijkheid teweeggebracht door het kapitalisme. Fantastisch om te bestuderen, maar de desillusie die het aanricht op hoeveel er wel mis is en hoe weinig je eraan kunt doen, brengt ook duistere gevoelens met zich mee. Na deze negen maanden van vooral focussen op wat er misgaat, is het deze periode tijd voor een break van de ellende.
Een methodevak is wat ons deze periode mag verblijden.
“Een methodevak, is dat niet saaie droge kost?”, hoor ik jullie denken. Ja eigenlijk wel, maar omdat deze wordt toegepast op een onderzoek dat wij in het veld uitvoeren, begint de droge kost in mijn gedachten al een spannende levendige gedaante aan te nemen. Ierland is de bestemming voor ons antropologisch veldonderzoek, tijd om een daar eens te in te zoomen op de ellende? Nee, ditmaal heb ik de vrijheid genomen om antropologie breder te trekken dan dat, ik ga lekker onderzoek doen naar volksmuziek, één van mijn vrolijke passies. Met dit in het achterhoofd zit ik niet vol van frustraties te luisteren naar wat er allemaal misgaat in de wereld. Stiekem zit ik tijdens colleges al weg te dromen over hoe ik bewapend met mijn viool allerlei mensen aan het interviewen ben over de waarde van volksmuziek in hun levens. Gedachten die deze periode een constante glimlach op mijn gezicht toveren. Uitdaging voor het vak blijft om het onderzoek relevant, concreet en haalbaar te maken. Allemaal goed te doen: het verdwijnen, stabiel voortbestaan of herleven van volkscultuur zijn voor mij ontwikkelingen die de moeite waard zijn om te bestuderen. Een beetje meer focus op cultuur is zeker geen overbodige luxe binnen vakken op WUR.
Aangezien ik wel een rasoptimist ben, zal ik mij graag verder bezighouden met wat er allemaal mis is in de wereld. Bovenstaande is dus verre van een roast op mijn programma. Toch is een sprankje positiviteit meer dan welkom om de negatieve sleur eens te laten afwisselen; ellende, tot ziens in het volgende academisch jaar!