Foto: Sven Menschel tekst: Angelo Braam
Idealen zijn mooi, maar soms best lastig in het dagelijks leven, merkt blogger Angelo Braam. ‘Mag ik überhaupt wel koffie drinken?’
Duurzaamheid en idealen zijn al bijna twee jaar onderwerp van de dag, sinds ik in Wageningen woon. Het is fijn dat menigeen zich bewust is van de nare effecten die consumeren op de wereld heeft, en dat mensen zich hier graag aan aanpassen. Ook drukt mijn studie mij regelmatig op de feiten, van misstanden in de koffiesector tot mensenrechtenschendingen in de textielindustrie. Erg goed, dit verhoogde bewustzijn, maar het maakt dagelijkse keuzes des te lastiger.
Biologisch of fairtrade?
Dit werd vanmiddag weer bevestigd bij het kopen van een pak koffie. Twijfels bij mijn supermarktbezoek: een keuze maken tussen biologisch en fairtrade is al lastig. Weegt duurzaamheid zwaarder dan arbeidsomstandigheden? En staat het fairtrade label écht garant voor eerlijke omstandigheden? Menig vak over labeling heeft me namelijk wat scepticisme bijgebracht. Daarnaast is het de vraag of ik überhaupt koffie zou mogen drinken, aangezien de productie intensief is qua watergebruik en die koffie per vliegtuig naar Nederland wordt vervoerd.
Factor geld
Vrijwel al die twijfels draaiden om het feit dat ik het goed wil doen, maar na een financieel krap maandje bleek een derde factor nog meer mee te spelen: geld. Zowel het fairtrade label als de biologische koffie hebben mij niet kunnen overtuigen om de kiloknaller van 9 euro te laten staan. Resultaat: ik fietste naar huis met goedkope koffie om mijn verslaving te sussen en met een licht schuldgevoel.
Ik vlieg naar Ierland; had ik niet wat meer werk kunnen steken in het zoeken naar alternatief vervoer?
Dat duurzame bewustzijn van mij geeft me wel vaker een schuldgevoel. Hoe meer mijn studie en omgeving op alle misstanden in de wereld wijzen, des te meer besef ik ook dat ik zelf aan deze misstanden bijdraag en dat het vaak lastig is dit te veranderen. Leven zonder plastic, wat ik bijna maandelijks opnieuw probeer, blijkt al gauw een onbegonnen taak. En met een gerust hart kleding kopen blijkt al helemaal onmogelijk; ik kan immers nergens achterhalen onder welke arbeidsomstandigheden een broek in Pakistan of Bangladesh is gemaakt, dus vermijd ik kleren kopen liever in z’n geheel. Ook voel ik mij hypocriet omdat ik volgende maand per vliegtuig naar Ierland reis voor een onderzoeksvak — had ik niet wat meer werk kunnen steken in het zoeken naar alternatieve vervoermiddelen? Al met al een behoorlijke lijst van dingen om mij schuldig over te voelen.
Critici van vandaag
Deze twijfels en schuldgevoelens zullen de komende jaren nog genoeg langskomen, aangezien de situatie niet snel verandert. Toch is er reden voor een sprankeltje hoop. Het groeiende bewustzijn, zoals eerder gezien bij de Klimaatmars, laat zien dat er behoefte is aan alternatieven. Critici van vandaag zijn hopelijk verantwoordelijk voor het beleid van de toekomst, en wie weet ligt er dan alleen nog fairtrade koffie in de schappen en zijn internationale treinen een betaalbaar alternatief voor vliegtuigen geworden. De schuldgevoelens en het goed willen doen van menig leeftijdgenoot zal vroeg of laat verandering met zich meebrengen.
In de tussentijd zal ik zelf mijn best moeten doen.