Tekst: Anne van der Heijden
Wie: Annemiek Blasweiler (24), masterstudent Biologie
Wat: Stage bij Universiteit Uppsala (UU)
Waar: Uppsala, Zweden
‘Ik ben niet heel avontuurlijk geweest tijdens mijn stage in Uppsala. Het was winter, het was koud, het was wel gezellig, maar vooral binnenshuis. Ik zat lekker met thee op de bank naar de sneeuw buiten te kijken. Misschien saai, maar het was wel fijn. En ik heb natuurlijk niet alleen maar stilgezeten; wandelen was erg mooi daar, zeker in de nazomer.
Ik deed 6 maanden lang een onderzoek aan de universiteit, bij de onderzoeksgroep populatiegenetica. Dat was een toffe werkplek met veel andere internationale studenten waar ik veel mee optrok. Ik deed onderzoek naar vlinders en ik had vrij specifieke leerdoelen. Ik wilde mezelf vooral verbeteren in bioinformatica. Daardoor zat ik elke dag van 9 tot 5 achter mijn computer. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want ik heb nu een PhD-plek in Wageningen weten te krijgen. Ik denk dat mijn duidelijke keuzes voor mijn stage daar zeker bij hebben geholpen.
Baby in huis
Ook wilde ik graag ervaren hoe het is om in het buitenland te wonen, hoe je je moet aanpassen en hoe je moet omgaan met de eenzaamheid. Want eenzaam was ik in het begin wel. Ik had het wel luxe in Wageningen met mijn vriendengroep. In Uppsala moest ik weer meer mijn best doen om naar buiten te gaan en contacten te leggen. Gelukkig kwam ik er bij een gezellige familie terecht. Ik huurde een kamer van een gezin met een baby die 6 maanden was toen ik aankwam. Ze hadden me gewaarschuwd, want niet iedereen kan zo’n drukke thuissituatie aan. Gelukkig ben ik een diepe slaper, want ik ben nooit wakker geworden van de baby. Of misschien was het een heel stil kind.
Geen brood
Het leuke van bij een Zweeds gezin wonen, is dat ik meer meekreeg van het Zweedse dagelijks leven. Ik at vaak met ze samen en heb Zweedse specialiteiten geproefd. We aten ook regelmatig sushi of ze maakten zelf vis klaar. Daarnaast heeft Zweden vooral veel zoetigheid te bieden. Er waren eindeloos veel snoepzaken en soms bestond de halve supermarkt uit snoepgoed. Zelfs het brood was zoet, dus ik heb 6 maanden geen brood gegeten.
Op straat in Uppsala had ik het omgekeerde van een claustrofobisch gevoel: er waren juist te weinig mensen op straat. In het begin voelde ik me daardoor juist onveilig, maar op een gegeven moment wen je eraan dat er zo weinig mensen zijn. Verder is Zweden natuurlijk gewoon Noord-Europa, dus zo veel verschilt het allemaal niet van elkaar.’
