Op momenten dat je begeleiders druk zijn, kun je als promovendus het gevoel hebben dat je er alleen voor staat. Uma Khumairoh uit Indonesië ontdekte dat het kan helpen om te praten tegen je huisdieren – die ze meteen vernoemde naar haar begeleiders.
Uma Khumairoh promoveerde op 5 maart op haar onderzoek naar complexe rijstsystemen als middel om de productiviteit te verhogen en stabiliseren.
Stelling: ‘Naming objects or pets after supervisors helps PhD students feel guided at all times’
‘Wanneer je een PhD in het buitenland doet, ben je niet alleen weg van al je vrienden en familie, maar moet je je ook aanpassen aan een nieuwe omgeving. De cultuur en omgangsvormen zijn anders en daarnaast is er vaak sprake van een taalbarrière. Deze combinatie kan ervoor zorgen dat je je onbegrepen en alleen voelt. Helemaal als je begeleiders heel druk zijn en het contact met name via de mail gaat.
In het begin van mijn promotietraject uitte ik mijn emoties hierover in de mailtjes naar mijn begeleiders, maar door de taalbarrière kon ik vaak de juiste toon en woorden niet vinden. Kleine dingen kunnen heel groot worden wanneer je verkeerd communiceert, waardoor het contact met mijn begeleiders moeizaam verliep.
Ik ontdekte dat ik wat afstand kon nemen van de situatie door eerst tegen een dier of voorwerp te praten. Daardoor zag ik beter welke rol ik zelf kon spelen. En als de eerste emotie weg is, kun je ook meer tijd nemen om rustig te bedenken hoe je iets precies wilt verwoorden.
Daarnaast hielp het me ook om mijn gedachten te ordenen wanneer ik tegen een probleem aanliep. Als mijn begeleiders het druk hadden, legde ik het probleem eerst uit aan mijn vissen. Terwijl ik aan het praten was, kwam ik dan vaak al zelf tot een oplossing. Hierdoor hoefde ik mijn echte begeleiders minder vaak te spreken. Bovendien: als je jouw huisdieren naar je begeleiders noemt, hoef je ook niet meer jaloers te zijn op collega’s die wekelijks overleg hebben met hun begeleiders. Ik sprak mijn begeleiders opeens iedere dag!’
