Geert van Zandbrink studeert Economie en Beleid. Foto: Sven Menschel Tekst: Geert van Zandbrink
Volledig gebroken van een slopende oudjaarsavond zat ik op de eerste dag van het nieuwe jaar in de trein naar Wageningen. Of eigenlijk, naar Ede, natuurlijk. Mijn reis brengt me van onder de rivieren over de Maas, Waal en Rijn om te belanden in wat voor Brabanders als ik het hoge noorden is. Bij het oversteken van de Rijn keek ik uit het raam om in de verte twee hardlopers op de dijk te zien rennen.
Het was elf uur ’s ochtends, dus van deze sportievelingen geloofde ik dat het raslopers waren. Op oudjaarsavond zouden zij vroeg zijn gaan slapen om de volgende ochtend fit klaar te staan. Maar toen ik in de middag door de uiterwaarden wandelde en het ene rooie koppie na het andere voorbij zag sjokken, dacht ik: dit fenomeen ken ik, dit zijn mensen met de (doorgaans tijdelijke) levensinstelling ‘new year, new me’.
Januari-effect
Verandering van de een op de andere dag, die dan toevallig het formele verschil van een kalenderjaar beslaat, betekent blijkbaar dat er iets nieuws moet worden begonnen in het leven. De beurs kent zelfs een zogenaamd ‘januari-effect’, omdat buitengewoon veel nieuwe speculanten in het nieuwe jaar de beurs betreden, waardoor de aandelenkoersen stijgen. Na een aantal weken houdt de discipline het voor gezien en gaat men weer door zoals hij het vorige jaar geëindigd is.
Het is een genot om op de ‘new me’s’ te letten. Over twee weken zullen het er al een heel stuk minder zijn.
En zo leven we nu in een tijd waarin bovengemiddeld veel wordt hardgelopen, maar waarin we bijvoorbeeld ook meer mensen rond zien lopen met een e-smoker, of een Dopper om zich braaf aan de anderhalve liter water per dag te houden. Op de universiteit is het ’s ochtends in de bieb weer gevuld met fanatiekelingen met hernieuwde motivatie, zoals dat begin september ook zo was, en zie je goed voorbereide fitboys en -girls met Tupperware-bakjes vol eiwitrijke en gezonde maaltijden.
Gniffelen
Het is een genot om op de ‘new me’s’ te letten. Over twee weken zullen het er al een heel stuk minder zijn. Om de afvallers moet ik, of ik het nou wil of niet, een beetje gniffelen, maar ik juich voor degenen die ik over twee weken nog steeds zie gaan.
Mezelf kan ik eveneens uitlachen; ik had het voornemen in januari geen vlees te eten, maar vlak na middernacht stak ik onder het genot van het vuurwerk zonder nadenken een bitterbal in mijn mond. Mislukt. Zo gaan die dingen.