Terwijl Wageningen weer in zicht kwam, gutste Derk werkelijk van het zweet. September was te warm om hard te lopen en gefrustreerd stelde Derk vast dat zijn tempo lager was dan normaal. Vanaf het Idealiscomplex aan de Haarweg sjokte hij naar huis.
Aan de Mortierstraat werd hij begroet met stilte. De stilte van een huis waar vandaag niemand meer thuiskwam. Vera en Willem-Jan waren definitief uitgevlogen. De spullen van Filippo en Bianca stonden ingepakt klaar. Derk ging met een glas water aan tafel zitten en keek gedeprimeerd uit het raam. Natuurlijk, huisgenoten kwamen en gingen, dat hoorde erbij. Iedereen stond in een appgroep en ze zouden echt nog wel eens afspreken. Maar vandaag kon hij het afscheid niet relativeren. Hij voelde zich een jongetje dat ontdekt dat het feest niet eeuwig zou duren. Dat het gezellige bijeengeraapte zooitje niet voor altijd bij elkaar zou wonen. Dat het student-zijn voorbijging. Langs zijn been streek iets pluizigs en soepel sprong Vecino op tafel. ‘Ja, jij blijft tenminste wel hier’, zei Derk. ‘Tenminste nog één iemand die bij me wil blijven.’ Hij grinnikte om zijn melodramatische bui. Natuurlijk waren er voordelen. Zijn vriend Jelle trok in de kamer naast hem, proefsamenwonen noemden ze het. Hartstikke spannend. Na nog een glas water stapte Derk onder de douche. Even later liep hij opgefrist door het huis en draaide de stereo wijd open. Op dat moment werd er aangebeld. Snel trok Derk een badjas aan – wie kon dit nou zijn? – en liep de trap af. Toen hij opendeed, stond voor de deur een enorm Ikea-pakket van bruin karton. Aan weerszijden waren twee handen te zien.
‘Hee’, zei een meisjesstem. ‘Ik weet dat ik pas volgende week in de kamer mag, maar is het oké als ik dit vast binnenzet?’ Derk gluurde achter het pakket.
‘Ha, ik ben de nieuwe huurster’, grijnsde een meisje met paardenstaart. Hemel, had hij er ook zo jong uitgezien toen hij ging studeren, vroeg Derk zich af.
‘Sorry dat ik je geen hand kan geven’, zei het meisje, terwijl Derk de ene kant van het pakket aanpakte. Met horten en stoten sleurden ze het de trap op.
‘Weet je’, zei ze, toen ze de vracht lukraak in de woonkamer zetten. ‘Ik ben echt zo blij dat ik hier mag komen wonen.’ Ze liet haar blik door de hele woonkamer glijden. ‘Ik ga hier een heel leuk studentenleven hebben.’