Foto: Buiten-Beeld
Wilde paling trekt om te paaien naar de Sargassozee. Tijdens die tocht worden palingengeslachtsrijp. Paling in gevangenschap plant zich zonder hulpmiddelen nietvoort. Wetenschappers doen al jaren verwoede pogingen om daar een mouw aan tepassen. Zou lange-afstandsmigratie misschien helpen?
Arjan Palstra en collega’s namen de proef op de som. Zij lieten enkele tientallen palingen de duizenden kilometer lange reis naar de Sargassozee in een zwemgoot maken. Daarbij werden de omstandigheden onderweg (dag/nacht, zoet/zout water, watertemperatuur) zo goed als mogelijk nagebootst. De alen zwommen eerst 689 km (twee weken) in zoet water en vervolgens 3103 km (negen weken) in zout water. De zeereis vond in volledige duisternis plaats. Palingen zwemmen op zee op minstens 200 meter (’s nachts) tot wel een kilometer (overdag) diepte.
De virtuele reis doet wat met palingen. In het zoete water neemt het testosteronniveau aanzienlijk toe. De zeereis doet de geslachtsklieren (testes en eierstokken) groeien, wat duidt op seksuele rijping. Maar verder dan de puberteit komen ze niet. Voor het doorgroeien naar volledige geslachtrijpheid is kennelijk meer nodig. Toch zijn de gevonden effecten nuttig, legt Palstra in Aquaculture uit. Onderzoekers brengen palingen aan het voortplanten door ze met hormonen te behandelen. Nu het verboden is om wilde schieralen (palingen die paairijp zijn) hiervoor te gebruiken, moeten kweekalen in de pubertijd worden gebracht. Dat lukt bij de lange-afstandszwemmers van Palstra.