Hilde de Laat, student Biologie in Wageningen, is mee met de Spitsbergenexpeditie. Voor Resource houdt ze een blog bij. Dit is haar laatste blog.
Gisteren zijn we met ons expeditieschip de Ortelius de haven van de hoofdstad Longyearbyen weer binnengevaren. Het was prachtig weer, maar wij hadden een binnenprogramma voor de boeg: het langverwachte symposium over onze expeditie om de Noors-Nederlandse samenwerking te vieren. Minister Koenders van Buitenlandse Zaken werd ingevlogen en beloofde ons dat het ministerie van Buitenlandse Zaken het poolbudget gaat verhogen met 600.000 euro. Een prachtige kers op de taart van de expeditie.
We zijn weer in de bewoonde wereld. Na 10 dagen in een bubbel van onderzoek geleefd te hebben krijgen we nu ineens weer contact met de buitenwereld. De mobieltjes met internet komen massaal weer tevoorschijn, de NOS kan eindelijk alle beelden versturen en Vroege Vogels zend de gemonteerde radiofragmenten door. Wetenschappers hangen aan de telefoon voor interviews met journalisten, het mediacircus is officieel weer gestart. Zowel de positieve als de negatieve berichten komen met een vloedgolf op ons af. Een realiteitscheck voor veel expeditieleden.
Gisteren leek dat alles nog mijlenver weg. Wetenschappers waren druk met het afronden van het onderzoek: de laatste vlokreeftjes werden onderworpen aan een toxiciteitstest, de insectenonderzoekers zogen koortsachtig de laatste insecten op, de vogelaars zaten hun laatste uurtjes in de box op het voordek te tellen. Maar het einde was toch echt in zicht; de laarzen en reddingsvesten werden ingeleverd, de rekeningen betaald, de tassen ingepakt en de emailadressen uitgewisseld.
Ik had niet gedacht dat ik zoveel interessante observaties zou kunnen doen
Mijn eigen onderzoek ging de afgelopen 10 dagen trouwens ook in volle vaart. Ik had niet gedacht dat ik zoveel interessante observaties zou kunnen doen, mijn notitieboekje puilt uit. In het begin ging de interactie tussen de wetenschappers en de toeristen nog wat stroef. Beide groepen moesten aan elkaar wennen en hun belangen leken een beetje te botsen. Na een paar dagen ging het beter. Toeristen hielpen de wetenschappers met hun onderzoek en toeristen leerden op hun beurt enorm veel over natuurlijke processen die de wetenschappers onderzochten. Over een maand, als alle media-aandacht gezakt is, zal ik een na-enquête uitvoeren naar de ervaringen van de wetenschappers. Dan zal duidelijk worden of mijn observaties overeenkomen met de enquête resultaten en kan ik meer informatie verzamelen over de interactie tussen de media en de wetenschappers. Ik ben benieuwd.
Maar dat zal allemaal weer in Nederland plaatsvinden. Het is maar goed dat we Spitsbergen weer verlaten, het wordt nu echt winter hier. In de nacht van 22 op 23 augustus is de zon voor het eerst onder de horizon verdwenen. Die eerste nacht zagen we de zon ondergaan, en een half uurtje later weer boven de horizon naar boven komen. Een vreemd gezicht. Al is het nu nog maar voor een paar uurtjes per nacht donker, het is meteen te merken aan de temperatuur. Vandaag ligt de temperatuur rond het vriespunt, vanaf nu wordt het kouder en kouder. Een raar idee om terug te vliegen en dan te landen in Nederland met zomerse temperaturen.
Lees ook de eerdere blogs van Hilde
Blog: Het echte Spitsbergengevoel
Blog: De hut van de Pomoren
Blog: Pakijs
Blog: Onderzoek op Edgeøya
Blog: Zeeziektepleisters
Blog: Het begin van de expeditie
Studente Biologie mee op Spitsbergenexpeditie