‘Ik liep stage bij het International Health Promoting Hospitals Network, dat gezondheidsbevordering stimuleert en bevordert bij ziekenhuizen. Ik was blij dat ik, voordat mijn stage begon, al twee weken Spaanse les had gehad. Iedereen spreekt in het Spaans, of lastiger nog: Catalaans. Niemand spreekt Engels, zelfs artsen doen dat maar mondjesmaat.
Mijn stage bestond uit het evalueren van de gezondheidsbevorderings-activiteiten van een ziekenhuis door middel van het afnemen van enquêtes bij patiënten. Ik begon meteen al op de spoedeisende hulp. Toen stond ik daar, tussen de binnenrijdende bedden met mijn vragenlijsten en beperkt Spaans. Gelukkig moet een patiënt gemiddeld tien uur wachten voordat hij geholpen wordt op de SEH, dus hadden ze alle tijd een vragenlijst in te vullen. Ik moest patiënten helpen als ze dat niet zelfstandig konden. Soms kreeg ik enorme verhalen in het Spaans die ik dan moest interpreteren, wat in het begin echt lastig was.
Sommige dingen waren echt op z’n Spaans geregeld. Zo had ik samen met een Wagenings studiegenootje wel een werkplek, maar dat was meer een soort tuinhuis. Een houten hokje met twee computers op de parkeerplaats. In het begin was dat wel hilarisch, maar eigenlijk was het niet zo grappig. Net zoals toen we de data moesten analyseren met SPSS, waar de Spanjaarden geen kaas van hadden gegeten. Uiteindelijk hebben we onszelf geholpen met youtube tutorials. Het Spaanse werkklimaat is een stukje relaxter dan in Nederland en dat vereist af en toe flink wat flexibiliteit. Ik was heel blij dat ik een Nederlands maatje had waar ik steun bij kon zoeken.
Ik heb veel geleerd van Spanje. Er is een quote ‘reizen is het enige dat je koopt wat je rijker maakt.’ Dat is echt zo. Ik heb ook geleerd dat goed ook goed genoeg is, terwijl ik eerst altijd heel perfectionistisch en streberig was. Ik kon ook gewoon niet anders. Als je maar geniet van hetgeen je doet en dat met volle overtuiging doet is alles veel leuker.