De verkiezingen voor de Provinciale Staten roepen weinig geestdrift op bij het grote publiek. Het een ‘ver-van-mijn-bed-show’ die vooral publiciteit krijgt wanneer politici te veel declareren. Maar is dat wel terecht? De Staten hebben veel invloed op onze leefomgeving en kiezen de Eerste Kamer. Resource vroeg vier kandidaten die bij Wageningen UR werken of studeren waarom ze kandidaat-Statenlid zijn, wat ze gaan doen en wat ze willen bereiken.
Vandaag: Antoon Kanis, student Economie en beleidStaat op plek 8 voor D66Waarom wil je de provinciale politiek in?‘Provinciale Staten prikkelen me meer dan de gemeenteraad omdat er ruimtelijke onderwerpen spelen. De provincie heeft veel over landbouw te zeggen en in de PS kun je het verschil maken, door wat wordt besloten over vergunningen en regelgeving voor bedrijven in de buurt van natuur bijvoorbeeld of over de uitbreiding van de varkenshouderij van je buurman.’
Waar ga je je mee bezighouden?‘Ik ben een boerenzoon; ik kom van een melkveebedrijf. Daarom ga ik me graag met landbouw bezighouden. Als ik niet gekozen word – ik heb dé spannende plek volgens de peilingen – dan word ik graag commissielid. Dan mag je namens je partij het woord voeren in een commissie.’Wat hoop je de komende vier jaar concreet te bereiken?‘Ik wil me inzetten voor innovatieve landbouw, met als doel dat Gelderland koploper wordt op het gebied van landbouwinnovatie. Er zijn grenzen aan groei. Een deel van de boeren werkt aan schaalvergroting om genoeg te kunnen blijven verdienen, een andere deel gaat innoveren voor een hogere meerwaarde en opbrengst. Voor mensen met nieuwe ideeën moeten zo min mogelijk regels in de weg staan en eventueel leningen mogelijk zijn.’En wat wil je voor Wageningen (UR) bereiken?‘Mijn kandidatuur laat zien dat ook studenten een maatschappelijke bijdrage willen leveren. En wat kan schelen is dat ik weet wat hier speelt en dat het lijntje naar de PS korter wordt. Maar Wageningen en WUR moeten vooral energie blijven steken in de ontwikkeling van goede, innovatieve ideeën.’
Foto: Guy Ackermans