Het is een uniek vak aan de universiteit: het International Environmental Policy Consultancy Project (IEPC). Wageningse studenten die dit vak volgen, werken samen met studenten van de New York State University in Amerika aan een project met een echte opdrachtgever. Door middel van videoconferencing, Skype, Sharepoint, mail en Facebook moeten de studenten intensief overleggen en uiteindelijk één rapport afleveren. Het leek studentes Mirle van Huet (Communicatiewetenschappen) en Daphne van Dam (Ontwikkelingsstudies) een mooie uitdaging. Samen met zes andere Wageningse studenten én de studenten uit New York, werkten ze eind vorig jaar aan een project van de Verenigde Naties.
Betrokken
Een belangrijk doel van de internationale samenwerking was dat de studenten een hechte groep zouden vormen en van elkaar zouden leren. Een andere tijdzone en andere roostering zorgden er echter voor dat het lastig was om een eenheid te vormen. Afspraken waren door het tijdsverschil lastig te plannen en door het verschil in onderwijssysteem hadden de Amerikanen al een voorsprong. ‘Omdat het Amerikaanse onderwijssysteem slechts twee semesters heeft, waren zij in september al begonnen,’ vertelt Mirle. ‘Wij volgden het vak vanaf oktober en hadden direct een achterstand.’ De Wageningers konden die inhalen omdat zij fulltime aan het project werkten en de Amerikanen parttime. ‘Maar omdat zij dus ook nog andere vakken volgden, waren ze niet zo betrokken als wij.’
Maar ook als ze er wel zijn komt er van de Amerikanen weinig respons. Daphne: ‘We hebben heel lang geprobeerd een groep te worden, maar dat was lastig. Het vormen van een hechte groep vonden wij belangrijker dan zij. Zij werkten met name onafhankelijk van elkaar, terwijl wij elke dag uren lang in hetzelfde kantoor zaten.’
De groep Wageningse studenten. Uiterst links Daphne en derde van rechts Mirte (op stoel)
.
Hordes
Dat het proces stroef zou verlopen, was echter van tevoren ingecalculeerd, vertelt docent Machiel Lamers. Het was zelfs een beetje de bedoeling. ‘Waardevolle lessen gaan gepaard met frustratie. Als deze studenten straks afgestudeerd zijn, is de periode van samen in een ruimte aan een project werken voorbij. Bij dit vak maken ze voor het eerst kennis met de hordes die je moet nemen als je met internationale partners samenwerkt. Als je bijvoorbeeld aan een Europees onderzoeksproject werkt, krijg je ook te maken met collega’s die een verschillende hoeveelheid tijd, energie en geld in hun deelname steken.’
Aan gespendeerde tijd en energie ontbrak het in Wageningen in elk geval niet. In het begin besteedden de Wageningers 42 uur per week aan het project, maar dat werd steeds meer naarmate de deadline naderde. Mirle: ‘Als je een uur lang niet op je telefoon keek, had je honderd Whatsapp-berichten.’ Lamers: ‘De studenten hadden de neiging te kiezen voor een werkwijze waarbij ze controle hadden over de situatie. Dat gaat beter wanneer je elkaar elke dag in de ogen kunt kijken en fulltime in dezelfde ruimte bent. De tendens was om niet teveel samen te werken met de Amerikanen. We hebben ze echter duidelijk proberen te maken dat ze uiteindelijk als een groep een eindcijfer krijgen, dus dat je het echt samen moet doen.’
In januari hoorden de studenten dat ze het project hebben afgesloten met een 9,5. Maar of het echt een gezamenlijke inspanning is geweest? Mirle: ‘Op een gegeven moment dachten we echt: “Als het niet van de Amerikanen komt, dan doen we het zelf.”’ Lamers erkent dat de samenwerking optimaler kan. ‘Dit jaar hebben we al geprobeerd de dingen zo te regelen dat er meer over de oceaan wordt samengewerkt. Volgend jaar, wanneer dit vak hopelijk deel uitmaakt van de mastertrack Sustainable Development Diplomacy, zullen we daar nog meer aandacht aan besteden. Voor ons is het ook een leerproces.’