Een tijdsreeks laat zien hoe de verspreiding van auxine verandert terwijl de plant groeit.
Foto: Dolf Weijers
Dolf Weijers, persoonlijk hoogleraar Biochemie van de plantenontwikkeling, publiceert de techniek – genaamd R2D2 – vandaag met zijn promovendus Che-Yang Liao in Nature methods.
In zijn onderzoek bekijkt Weijers hoe auxine ervoor zorgt dat planten hun uiteindelijke vorm krijgen. De nieuwe techniek helpt hierbij omdat zichtbaar wordt hoe concentraties van het hormoon variëren; niet alleen tussen plantdelen als ontwikkelende wortels of bladeren, maar ook van cel tot cel. Hierbij is de methode gevoeliger dan eerdere technieken. Plekken waarvan werd voorspeld dat auxine zich hier zou bevinden, kregen voor het eerst kleur.
De techniek berust erop dat de plant – in dit geval een zandraket – twee lichtgevende eiwitten maakt. Een hiervan geeft groen licht af maar wordt afgebroken wanneer de cel auxine bevat. Het rode eiwit is daarentegen stabiel en blijft altijd aanwezig. Kleuren variëren dus van geelgroen tot rood. Hierbij bevatten de geelgroene cellen nauwelijks hormoon, terwijl cellen oranje of zelfs rood kleuren naarmate er meer auxine in zit.
In de plaatjes die Weijers tot dusver heeft gemaakt, ziet dat er haast uit als een schematische illustratie in een biologieboek. Het enige wat ontbreekt is een legenda die de precieze concentratie aangeeft. Zo nauwkeurig werkt de methode echter (nog) niet. Kleuren zijn goed onderling te vergelijken maar niet om te zetten in exacte hormoonconcentraties.
Volgende week lees je meer over de vondst van Weijers in Resource nummer 12. Deze ligt vanaf 12 februari in de bakken in de gebouwen van Wageningen UR.