‘Luxe is het natuurlijk niet. In Madagascar sliepen we in kleine, houten hutjes met weinig water om je wassen, twee emmers per persoon per dag. Douchen deed je in een klein hutje zonder licht. Als we gingen eten vlo- gen of kropen er regelmatig insecten op je eten. Veel insecten in Mada- gascar zijn nog niet benoemd, dus het was heel goed mogelijk dat ik een nog onbekende soort op m’n rijst zag zitten.
Tijdens mijn verblijf speelden fossa’s een belangrijke rol. Fossa’s zijn katachtige roofdieren die alleen op Madagascar leven en ook daar zeld- zaam zijn. Mijn docent, die er onderzoek naar deed, had ze alleen op afstand gezien. Maar dit keer kwamen ze heel dichtbij. Eén fossa kwam bijvoorbeeld onze eetzaal in om water te drinken. Een ander, vrouwelijk, exemplaar besloot mijn hut uit te kiezen voor haar amoureuze escapa- des. Onder de vloer, precies onder mijn bed, hoorde ik haar paren. Elke nacht opnieuw. Probleem daarbij is dat parende fossa’s klinken als een kruising tussen copulerende mensen en vechtende katten, maar dan honderd keer luider. Als je overdag je hut in liep werden de fossa’s onder de hut daar soms wakker van en gingen ze weer verder.
Overdag deed ik bosinventarisaties. Dan moesten we op een dag bijvoor- beeld 25 vierkante meter bos inventariseren. Dat lijkt niet veel, maar als je bedenkt dat er vaak zo’n 25 bamboeplanten op een vierkante meter staan, dan was het toch nog een hele klus. College kregen we pas als het donker werd, omdat het overdag te licht was om de projectie van de bea- mer te kunnen zien.
Verder ben ik naar Antananarivo geweest, de hoofdstad. Omdat Mada- gascar een van de armste landen in de wereld is, moesten we goed op onze spullen letten. Toch kun je je daarbij ook vergissen. Op een keer werden we gevolgd door een groep straatkinderen, waarop ik automa- tisch goed op mijn spullen ging letten. Maar ze hadden heel andere bedoelingen, zo bleek toen ze opeens gingen poseren. Lachend gingen ze op de foto en de meesten renden al weg voordat ze het resultaat had- den gezien. Volgende keer neem ik een polaroidcamera mee, zodat ik een foto kan meegeven.’