Wie ken het niet, het Wagenings kwartiertje? De vijftien minuten die je al veel te vaak te laat bent gekomen omdat je nog wel even iets tussendoor dacht te kunnen doen. Of omdat je gewoon niet uit je bed kon komen. Docenten doen normaal gesproken niet moeilijk tegen laatkomers. Hoogstens krijg je een afkeurend knikje maar meestal ben je gewoon welkom als je later het college binnenstapt.
Ik merk dat te laat komen bijna de norm is geworden. Afgelopen week kwam ik exact op tijd voor een vergadering ergens een kantoor binnen. De persoon waarmee ik had afgesproken keek me wat vreemd aan. Toen ik vertelde dat onze afspraak begonnen was, kreeg ik te horen dat ik wel een beetje vroeg kwam. Diegene waar ik een afspraak mee had, vond het niet zo’n boeiend onderwerp, denk ik. Uit te laat komen spreekt vaak desinteresse of een gebrek aan urgentie. Als je iets echt interessant of belangrijk vindt, ben je meestal wel op tijd.
Tien tegen één dat je op dit moment eigenlijk ook ergens anders zou moeten zijn. Toch zit je gewoon te surfen op het wereldwijde web. Onlangs betoogde ik dat we ons eens wat minder zouden moeten laten leiden door onze agenda’s. Wellicht heb je weer zo’n agendamoment waarop je helemaal niet zit te wachten, of wat iemand anders voor je heeft ingepland. Helaas is het te laat hier nog wat aan te doen vlak voordat je afspraak begint, of eigenlijk al begonnen is. Wel kun je er vanuit gaan dat het Wagenings kwartiertje bekend is bij de degene waar je mee afgesproken hebt. Gelukkig maar.
Twitter: @JanWillemK