Lennert (25) en Gabriëlle (22) waren nog maar een paar maanden samen. Maar toen Gabriëlle in verwachting raakte, ging alles in sneltreinvaart. Hoewel Lennert nog studeerde, besloten de twee bij elkaar in te trekken om een goede basis te leggen voor de komst van de baby. Na de geboorte van dochter Lotus wilden ze echter nog een stap verder gaan en een echt gezinnetje worden. ‘Bovendien wilde ik graag dezelfde achternaam als mijn dochter’ vertelt Gabriëlle. De keuze voor een huwelijk was daarom snel gemaakt. ‘Een ongebruikelijke stap voor mensen op onze leeftijd’, weet Gabriëlle. ‘Maar gelukkig kregen we alleen maar positieve reacties.’
Trouwen is echter een dure aangelegenheid en geld is niet bepaald ruim beschikbaar voor een stel waarvan de een fulltime moeder is en de ander student. Dus moest het een trouwerij worden met een beperkt budget. ‘Dat was natuurlijk wel een uitdaging’ vertelt Lennert. Dankzij een bijbaantje wist het koppel een klein spaarpotje op te bouwen. ‘Voor de rest moet je gewoon creatief zijn.’ Een feestlocatie is erg duur. Gelukkig stelden de oom en tante van Lennert hun prachtige boerderij in Putten beschikbaar voor de bruiloft. De schuur werd ingericht als feesttent en de werkplaats als bar. ‘De hapjes hebben we simpel gehouden, gewoon worst, kaas en frituur. En natuurlijk bier uit Duitsland. Dat is goedkoper.’
Dispuut genoten stonden achter de bar
Barpersoneel hoefde het koppel niet in te huren. ‘Dat hebben vrienden van mijn dispuut van de studentenvereniging SSR-W allemaal gedaan’ vertelt Lennert. Een jaarclubgenoot zorgde voor licht en geluid. Het dispuut heeft zelfs op de boerderij gekampeerd om de volgende dag te helpen met opruimen. ‘Echt ontzettend gaaf.’ Ook familieleden en vrienden droegen hun steentje bij. De moeder van Gabriëlle zette al haar creativiteit in om de aankleding van de schuur te verzorgen. Een vriendin verzorgde de fotografie een andere vriendin van het stel maakte de bruidstaart. ‘De jurk heb ik gekregen van mijn broer en schoonzusje.’ Lennert en Gabriëlle kijken terug op wat ze een ‘fantastische dag’ noemen. Met een ruimer budget zouden de twee het niet veel anders hebben gedaan. ‘Hoogstens hadden we dan wat meer mensen uitgenodigd voor de barbecue.’
Tanja en Imko
Tanja en Imko
leerden elkaar kennen op oudjaarsavond 2012. ‘Het was meteen erg gezellig’, vertelt Tanja, bachelorstudent in Wageningen. Een jaar lang waren ze samen en gaven ze hun relatie de gelegenheid om te rijpen. Totdat Imko op oudjaarsavond 2013, precies een jaar nadat de twee elkaar voor het eerst zagen, Tanja ten huwelijk vroeg. Het antwoord kwam zonder aarzelen: ‘ja’. Acht maanden later, op 27 augustus 2014, was het zover. Naar hedendaagse maatstaven een tamelijk snel traject dus, geeft Tanja toe. Maar twijfels had ze nooit. ‘Als je het zeker weet, weet je het gewoon zeker.’
Als je het zeker weet, weet je het zeker
Daarnaast speelde voor beiden nog iets anders mee. ‘Ik vind trouwen belangrijk vanuit mijn christelijke achtergrond, en dat geldt ook voor Imko. We zijn allebei Nederlands Gereformeerd.’ Een lichte druk vanuit de gemeenschap wellicht? Tanja lacht. ‘Dat denken mensen dan vaak hè? Maar nee, we kregen echt geen ouderling aan de deur om ons tot een huwelijk aan te zetten. Het was onze eigen keuze, vanuit een diepgeworteld gevoel om Gods zegen over dit huwelijk te vragen. Zo zitten Imko en ik allebei in elkaar.’ Maar veel geld had het tweetal niet. Dus werd het een echte studentenbruiloft. ‘Het maakte ons niet zo veel uit hoe de dag eruit zou zien’, zegt Tanja. ‘Zo lang iedereen maar lekker zichzelf zou kunnen zijn en de sfeer relaxed was.’ Vanwege het krappe budget werd de hulp ingeroepen van vrienden en familie. ‘Zij hebben bijvoorbeeld een taart gebakken. Mijn schoonzusje heeft geholpen met de versieringen. Mijn jurk hebben we laten maken door een coupeuse die we al kenden’, vertelt Tanja.
Ook op andere kostenposten kon gemakkelijk worden bespaard, zo ontdekte het tweetal. Tanja: ‘In Apeldoorn was trouwen veel goedkoper vergeleken met Wageningen. Dus die keuze was snel gemaakt.’ Per toeval liep het stel tegen een mooie oldtimer aan, die ze bij hoge uitzondering mochten lenen van de eigenaar. Dat ging echter minder soepel. ‘Op onze trouwdag kregen we autopech. Toen dat opgelost was, moesten we heel voorzichtig over de verkeersdrempels. Zo voorzichtig dat we aangehouden werden door een paar zeer chagrijnige politieagenten.’ Maar dat was de enige smet op een verder vlekkeloos verlopen dag. In Wageningen werd de kerkdienst gehou- den in de ‘eigen’ kerk. Daarna volgde een feest op een kampeerboerderij in Otterlo. ‘Onze gasten konden bin- nen dansen en buiten bij het kampvuur zitten. Al met al hebben we een hele gezellige en relaxte dag gehad.’ Het bescheiden kostenplaatje (zo’n 4500 euro), was alleen mogelijk dankzij de hulp van familie en vrienden. Maar dat maakt het alleen maar beter, vindt Tanja. ‘Ze waren daardoor veel meer betrokken bij het evenement. Niet een feest voor, maar mét de gasten. Echt, zelfs als we meer geld hadden gehad, had ik het niet anders willen doen. Soms denk ik weleens dat dit soort ceremonies te luxe geworden zijn. ‘
Maarten en Imran*
Maarten,
promovendus in fysische chemie, zocht de liefde van zijn leven via een datingsite. Daar vond hij wat hij zocht, maar niet bepaald dicht bij huis. Zijn oog viel op Imran* uit Pakistan, een land aan de andere kant van de wereld, waar homoseksualiteit bovendien verre van geaccepteerd is. Het leek een hopeloze match, maar in plaats daarvan ontpopte hun verhaal zich tot een modern sprookje, over een prins die de liefde verkiest boven rijkdom en macht.
Nou ja, een oosterse prins is Imran niet, maar het komt in de buurt. Hij komt van een familie die in hoog sociaal aanzien staat in Pakistan. Zijn vader bekleedt een hoge functie bij de overheid, zijn familie bestaat vooral uit artsen en ingenieurs. ‘Thuis hoefde ik maar met mijn vingers te knippen om te krijgen wat ik wilde’, vertelt Imran. Maar toen hij voor zijn masterstudie naar het Verenigd Koninkrijk ging, besefte hij dat zijn geboorteland hem niet kon geven wat hij werkelijk wilde. ‘In Pakistan is niemand homo in het openbaar. Zo simpel is het.’
In Pakistan is niemand homo in het openbaar
Na zijn verblijf van enkele jaren in het Verenigd Koninkrijk, keert hij noodgedwongen terug naar Pakistan, maar met de wens om zo snel mogelijk terug te keren naar Europa. In deze periode leert hij Maarten kennen via internet. Vijf maanden lang delen de jongens lief en leed via WhatsApp, Facebook en Skype. Imran beseft: dit is hem. Hij weet het zelfs zo zeker dat hij nee zegt tegen verschillende baanaanbiedingen die dankzij zijn familieconnecties voorbij komen. Eén daarvan is in Dubai. Een prachtige carrièrekans, zo weet hij. ‘De verleiding was groot, maar ik wist dat ik in Dubai nooit uit zou kunnen komen voor wie ik echt ben. Ik kon me geen leven zonder Maarten meer voorstellen.’ Ook bij Maarten gingen de vlinders wild tekeer. Maar hij wilde eerste een ontmoeting in real life afwachten. ‘Om te zien of ik verliefd kon worden op de jongen die ik zo leuk vond.’ Die kans kwam toen Imran naar Denemarken ging voor een business consultancy project. De twee zien elkaar daar voor het eerst.
Ook in het echte leven slaat de vonk direct over. Het huwelijksaanzoek volgt op oudjaarsdag 2013. De bruiloft, zeven maanden later, houden de mannen bewust klein. In Nederland heeft Imran een ‘not married’ certificate’ van zijn ouders nodig, een stap die hij liever nog even wil vermijden. Daarom besluit het tweetal in Denemarken te trouwen. De gastenlijst is klein. ‘Denemarken ligt niet naast de deur en de bruiloft was al op korte termijn.’ Imrans ouders weten ondertussen van niets. Hij zwijgt tegen hen uit angst voor de reactie van de Pakistaanse media op het nieuws dat de zoon van een belangrijke figuur uit het openbaar leven homo is. ‘Mijn ouders hebben altijd goed voor mij gezorgd en me een liefdevolle opvoeding gegeven. Uit respect voor hen houd ik mijn geaardheid geheim. Ik wil mijn ouders niet in de problemen brengen.’ Ook Maartens ouders waren niet bij de huwelijksplechtigheid. ‘Mijn familie is gelovig en trouw lid van de gereformeerde gemeente. Ze weten dat ik homo ben en ik zie dat ze hun best doen. Maar het blijft moeilijk voor ze om het te accepteren’. Maarten is zelf ook nog steeds lid van de gereformeerde gemeente. Maar een kerkelijke ceremonie zat er niet in. Het werd vooral een typisch Deense ceremonie. ‘In Nederland is het de gewoonte dat de ambtenaar een lange speech houdt. In Denemarken zijn ze vooral efficient, binnen vijf minuten waren we getrouwd.’
* Imran is een gefingeerde naam.