De Pakistaanse vertelt trots over haar verloofde. Hij is haar neef, de familie heeft hem voor haar uitgezocht. Eerst vond ze hem wel een beetje streng, maar nu vind ze hem leuk en ze heeft zin om te trouwen. De Zimbabwaanse is negatiever, volgens haar zijn Afrikaanse mannen, inclusief haar eigen man, niks waard omdat ze nergens om geven en altijd vreemd gaan. Ze blijkt de veertig al gepasseerd, en is moeder van drie kinderen van rond mijn leeftijd. De Tsjechische hoort deze verhalen met stijgende verbazing aan. Wat is ze blij met haar vrijheid, zij gaat nooit trouwen! Maar ze vertelt ook over hoe ze is lastiggevallen na een avondje International Club. Tja, ook het leven van een vrije Westerse heeft zo zijn nadelen.
Eén van de clichés over Wageningen is dat de hele wereld er samenkomt en dat het zo bijzonder is om te studeren in een multiculturele omgeving. In het begin dacht ik: dat zal allemaal wel, ik vind het maar lastig. Werken met Afrikanen die een stuk langzamer gaan dan de Nederlanders, om Chinezen heen fietsen op weg naar de C1000 en gedwongen Engels praten aan tafel omdat Idealis een Latino op je gang heeft geplaatst, het kost moeite.
Maar het vergt gewoon aanpassingsvermogen. En aanpassen, dat doen mensen vanzelf mettertijd. En zo merk ik dat ik naar al die verschillende levensverhalen kan luisteren zonder meteen een oordeel klaar te hebben. Na het eten gaan we ieder onze eigen weg. We komen uit totaal verschillende werelden en zullen daar ook weer naar terug gaan, dit gesprek alleen heeft weinig veranderd. Maar onze werelden zijn in ieder geval in aanraking met elkaar gekomen en ik besef, inderdaad, hoe bijzonder dat eigenlijk is.