‘Hè, verdomme.’ Willem-Jan graaide nog eens in zijn zakken. Eerder die avond had hij haastig het huis verlaten voor de kroegjool. Een avondje zuipen op kosten van de vereniging kon hij natuurlijk niet weerstaan. Nu was het kwart voor vier ’s ochtends en stond hij voor een dichte deur.
‘Shit, oetlul die je bent’, lalde Willem-Jan tegen zichzelf. De sleutels lagen waarschijnlijk nog op zijn bureau. Hij probeerde helder na te denken. De meiden waren niet thuis, Derk was met zijn sportmaatjes op stap en waar Filippo zich schuil hield wist niemand. Willem-Jan voelde zich nu heel moe en wilde zielsgraag direct zijn bed in duiken.
Hij pakte zijn telefoon. Veel opties had hij niet en het maakte hem eigenlijk ook niet zo veel uit hoe Derk zou reageren. Bij het horen van de kiestoon klonk tegelijkertijd een gedempte One Direction vanachter de voordeur. Derk had zijn mobiel thuis laten liggen. Willem-Jan vloekte nog iets harder. Vanuit het open raam op de eerste verdieping staarde Vecino hem meewarig aan. Ineens viel zijn blik op de regenpijp naast de kat. Bingo! Resoluut begon hij zich aan het zink naar boven te hijsen. De pijp kraakte vervaarlijk.
Eenmaal op de eerste verdieping kon hij net niet bij het raam. Gelukkig liep de regenpijp hier langs het balkon. Als hij nou zijn arm nog ietsjes verder kon uitrekken…
Zijn poging werd onderbroken door luid gekraak van de regenpijp die loskwam van de muur. Voordat hij naar beneden stortte, greep Willem-Jan nog net het randje van het balkon vast. Met al zijn kracht klom hij over de rand. Hijgend probeerde hij de balkondeur open te maken. Ook op slot!
‘En nu is het genoeg.’ Hij pakte een bloempot en gooide hem door het raam. Eindelijk binnen. Even was het stil en nam hij de schade op. Daar zou de huisbaas vast niet blij van worden. Beneden sloeg de achterdeur plotseling dicht. Even later verscheen Filippo in de deuropening en was het stil. ‘I… I forgot my keys,’ stamelde Willem-Jan. Filippo trok zijn wenkbrauw op. ‘Dude, you know the back door is always open right?’