Vera had Derk de hele dag aan zijn hoofd gezeurd. Waarom ging hij niet een keer stappen met haar en haar vriendinnen? Het gaf hem een vervelend gevoel, alsof ze per se haar gay best friend wilde showen. Dat hij uiteindelijk overstag was gegaan, had vooral te maken met de uitgelaten stemming in de stad. Derk werd vrolijk van rondzwervende AID-groepjes die hem aan zijn eigen intro herinnerden.
‘Zie nou dat je het wel leuk vindt,’ zei Vera, waarop Derk opschrok uit zijn gedachten en het biertje verstrooid aanpakte.
‘Het is wel oké,’ zei hij, duidelijk grijnzend.
Vera’s vriendinnen stonden ondertussen te swingen op de voor dit feest met schuim overdekte dansvloer. En al snel danste Derk enthousiast mee. Niet in de laatste plaats dankzij de cocktails die hij voortdurend in zijn handen gedrukt kreeg. Zelfs toen hij echt niet meer wilde, bleef hij deze aanpakken; bang dat Vera’s vriendinnen hem anders een saaie piet vonden. Uren later, toen de dansvloer langzaam leeg liep, dreven ze met zijn tweeën weer richting bar.
‘Wow,’ zei Derk. ‘Die cocktails komen hard aan.’ Vera giechelde.
‘Jij bent ook echt de enige met een slechtere alcoholconditie dan ik.’
‘Dat is de enige conditie die ik onbelangrijk vind,’ zei hij, grijnzend om zijn eigen gevatheid. Even later viel er weinig meer te lachen. Rondom Derk leek de hele wereld te draaien en onhandig zocht hij aan de kapstokken naar zijn jas. Pas na een paar minuten herinnerde hij zich dat hij geen jas bij zich had.
‘Gaat het allemaal wel?’ vroeg Vera bezorgd. Hij wilde een grapje maken, maar knikte slechts. Voorzichtig begeleidde ze hem naar zijn fiets.
‘Kun je wel fietsen?’
‘Ja, dat gaat nog prima,’ zei Derk, al kon hij nu zelf ook horen dat hij lalde. Even later fietsten ze richting Mortierstraat. Dankzij de koele buitenlucht voelde hij zich weer iets nuchterer. ‘Dat was gezellig, hè?’ vroeg Vera. Maar Derk moest zich te veel concentreren op zijn stuurmanskunst om antwoord te kunnen geven. Tevergeefs. Met een plotselinge zwaai vloog hij opeens de berm in op de plek waar een auto geparkeerd stond. In volle vaart botste hij tegen de zijspiegel. Toen hij stilstond, merkte Derk dat hij de spiegel in zijn handen had. Op zijn stuur zag hij flinters witte lak. Onwillekeurig begon hij te lachen, door de schrik en de absurditeit van de situatie. Vera schudde alleen woordeloos haar hoofd.
‘Die willen we graag terug,’ zei een mannenstem achter hem. Pas toen Derk zich omdraaide, zag hij de twee agenten in uniform.