‘Waarom staat hier water in plaats van bier?’ is het eerste commentaar van AID-loper Tiago Roosien als hij de tent binnenkomt waar de biercantus wordt gehouden. Dat Tiago niet de enige is die graag bier in zijn glas ziet, is te horen aan het ritmische gebonk van honderden vuisten die ongeduldig op de tafels worden geslagen. Hoewel de 38 ‘strafmeesters’ overuren draaien met hun megasupersoakers houdt de oorverdovende herrie aan. Pas als de voorzitter ‘silentium!’ buldert wordt het enigszins stil, zodat het driekoppige praesidium de regels van de cantus kan uitleggen.
Als de bevelhebbers van de cantus een verbod uitvaardigen op het gooien met bier, water en tafels, knikt AID-mama Josephine Haas begrijpend. ‘Dat geeft een indicatie wat op zo’n evenement normaal gebeurt’, fluistert ze tegen haar ‘kinderen’. Vier van hen zijn er meegekomen naar de cantus. De rest hield niet van bier of was 17, want onder de 18 kom je de festivaltent niet binnen. Een van de vier, Sonia, trekt een zielig gezicht. ‘Ik wilde eigenlijk naar het comedyfestival, maar mijn mama’s zeiden dat de biercantus veel leuker zou zijn.’ Ze moet het kennelijk nog zien.
Nat pak
Tijdens de biercantus wordt er vooral gezongen en gedronken. Het praesidium gebiedt welk liedje er gezongen wordt, waarop de aanwezige band voor de begeleiding zorgt en het voortouw neemt. Minder hard meezingen betekent voor de bezoekers minder bier, wat een voortdurende enthousiaste deeelname van het hele publiek garandeert.
Tussen de nummers door dient het liederenboekje gesloten te blijven, anders komen de strafmeesters met hun supersoakers weer in actie, zoals sommige AID-groepjes al snel ondervinden. Ook op de handhaving van de andere regels wordt zeer streng toegezien. Bijvoorbeeld: wanneer er niet hard genoeg gezongen wordt kun je als groepje gestraft worden met een minutenlange waterpistolendouche. Onder invloed van het vele bier negeren sommige deelnemers na een poosje de strenge regels door een polonaise te beginnen of op banken dansen. Een volledig nat pak lijkt hen niet te deren. Warm worden ze toch wel door het gespring of de massale polonaise die daarna wordt ingezet en die niet te stoppen valt, ondanks de pogingen van de strafmeesters. Pas als het hele publiek naar voren komt om op het laatste nummer uit hun dak te gaan, zwijgen de supersokers. Eindelijk.
Foto’s: Sven Menschel
