V.l.n.r.: Camilla, Jan-Willem, Mary and Romy
Good impression
On my first day at Wageningen University, I wanted to make a good first impression on my peers and professors. Therefore I spent a long time choosing my clothes. As I nervously paced across the campus in my high-heeled sandals and ruby pink trousers, however, I soon discovered I stood out in a curious way. A pair of muddy hiking boots would have been a better guess at the Wageningen dress code.I come from Italy, where people place special emphasis on style. Therefore, I used to put a lot of thought into my outfits. My first encounter with people from the Netherlands seemed to reveal a similar attitude to clothing. It was in Maastricht, where I first visited the university. Students there really knew how to dress themselves. How different it turned out to be in Wageningen. Here people attend their lessons in lumberjack outfits and always look as if they’re ready to go and milk cows. They also show up in their jogging trousers, their squash trousers… sometimes with no trousers. A special mention for that Chinese girl in silver moon boots and white leggings: you rule. Eventually I gave up my city pretences, and happily so. Here I discovered the beauty of not judging people by their clothes and I started to change my wardrobe. I still feel I am more properly dressed then most students, but the last time I was home, my mother checked me out and asked: ‘… You aren’t going to milk cows, are you?’ Camilla Ponte
Tweede leven
‘Welkom in Wageningen’, klonk het enthousiast tijdens mijn eerste college in 2010. Ik voelde me er kennelijk gelijk thuis, want ik herinner me de eerste weken in Wageningen als een verademing. Ik had net een gefaald jaar Diergeneeskunde in Utrecht achter de rug, en ik was eigenlijk behoorlijk klaar met studeren. Met gemengde gevoelens begon ik aan de studie Agrotechnologie, niet wetend of ik voor dit project meer geschikt was.Op je eerste collegedag begint eigenlijk je tweede leven (in mijn geval dus m’n derde). Toen ik de bus uitstapte en de campus op liep, realiseerde ik me dat Wageningen de komende jaren van m’n leven zou gaan bepalen. Ik zou van deze universiteit gaan houden, maar ik zou deze plaats ook haten als ik na een week hard leren weer eens zakte voor een examen. Toch heb ik geen moment spijt gehad van vier jaar Wageningen. Het ‘wij-gevoel’ dat hier heerst is meeslepend.De eerste weken sloot ik Wageningen in m’n hart en maakt ik veel nieuwe vrienden. Verder leerde ik snel dat je studententijd er een is van maximaal genieten van je vrijheid (verantwoordelijk noemen ze dat thuis) en je zelfstandigheid. Dit tweede leven is een beetje vergelijkbaar met de start van een nieuw kalenderjaar, al je nieuwe plannen en voornemens zijn binnen handbereik! Jan-Willem Kortlever
Robotic life
It was almost a year ago that I left Nepal and dived into this strange first world country, a place that many people from the third world dream of. While I felt the pain to leave my family, I soon got acquainted to the way of living here in Wageningen.My academic life wasn’t easy however. Studying took me about ten hours a day on weekdays, after which I was usually exhausted. Thus days went by, I was working hard, but I didn’t see any friends at all. My life had turned into a ‘robotic’ routine. Gradually however I got to know my international coursemates and other students from the Nepalese community. Together we fought the boredom: laughing and looking for happiness in even the smallest events. Counting on each other in both good and bad times. As I studied, had fun with my friends and travelled around, I realized an important thing. This robotic life I met here in the West is actually the reason why it is a ‘first world’. Living for yourself and planning your life around a tight schedule apparently leads to material prosperity. But is that what I want? A lot has changed over the last eleven months, and at the same time I have returned to the point from where I came. Although I adapted a Western lifestyle, my primary motive has been, and will always be, that whatever I do, I do it for my family and their happiness. So in a way, traveling to Holland has helped me to keep me grounded to my origin. Mary Shrestha
Vereniging of niet
Welkom in je studententijd, de meest awesome tijd van je leven. Geloof me, als je er helemaal in duikt en geen feestje, college, klus of gelegenheid aan je voorbij laat gaan dan zal je eerste jaar net zo’n achtbaan van ervaringen en emoties worden als het mijne was. Maar nu, in je AID, speelt vooral de vraag op: wil ik lid worden van een studentenvereniging? Eén ding staat als een paal boven water: het antwoord op die vraag is bepalend voor de rest van je (studenten)tijd. Of en waar je lid wordt, bepaalt hoe je agenda er de komende jaren uit gaat zien, waar je je vrienden maakt en misschien zelfs waar je je toekomstige levensgezel(lin) vandaan haalt. Geen kleinigheid dus.Laat je niks wijsmaken, verenigingen trekken tijdens de AID álles uit de kast om goed voor de dag te komen en zo veel mogelijk leden te werven. En nee, tijdens de AID krijg je geen realistisch beeld van wat een vereniging inhoudt. Weet in elk geval dat je naast de grote klassieke verenigingen (Ceres, KSV en SSR) ook kun kiezen voor sportief (Argo), levensbeschouwelijk (vier verenigingen) of alto (Unitas). Of je wordt gewoon nergens lid, er is altijd nog je studievereniging. Of en waar je lid wordt, moet je uiteindelijk helemaal zelf beslissen. Ik kan je maar één ding adviseren: wat je ook kiest, ga er helemaal voor en zorg dat je niks mist. Want neem maar aan van een oude zesdejaars als ik, je studententijd is voorbij voordat je het weet. Romy Appelman