Stofvrij

‘Proost!’, zei Bianca. Ze zat met Vera op het balkonnetje. Hun blote benen lagen op de rand en ze hadden net een rosétje in hun hand. Beiden hadden net hun vakantiespullen uitgepakt en de woonkamer een beetje gefatsoeneerd. Het wachten was op hun eerste AID-kindje, een jongen die de hele week in huis zou slapen omdat hij nog geen kamer had. Toen de bel ging, trok Vera aan het touw om de deur beneden te open te doen en zette haar vriendelijkste gezicht op. ‘Ga jij maar eerst, lieverd’, hoorde ze een vrouwenstem zeggen. Even later verscheen er een verlegen jongen bovenaan de trap. Hij had vet haar en een vlassig snorretje. Naast zijn neus prijkte een gelig puistje. ‘Welkom’, zei Vera zo lief mogelijk. ‘Ik ben Vera, en jij bent vast Hans.’ De jongen knikte, maar lachte niet terug. Hij bleef een beetje onwennig bij de ingang staan tot zijn moeder hem naar binnen duwde. ‘Hij vindt het een beetje eng’, zei ze met vertrouwelijke stem tegen Vera, terwijl ze een arm om de jongen heen sloeg. ‘Het is ook wel een hele stap, onze jongen wordt al groot.’ Hans kromp ineen van schaamte maar zijn moeder ging in één adem door. ‘Waar slaapt Hans?’In het uur dat volgde gaf Vera een rondleiding door het huis, begeleid door constant commentaar van De Moeder. ‘Het is wel stoffig zeg, dat is niet goed voor Hans’ astma’, en ‘Is er wel een stille plek in huis, want Hans is een lichte slaper.’ Toen het Vera bijna te veel werd kwam Bianca van het balkon. ‘U moet vast nog ver rijden. Als u nou lekker naar huis gaat, dan helpen wij Henk wel met zijn schoonmaaktaak.’ ‘Hij heet Háns’, zei De Moeder beduusd en ze wilde verder protesteren, maar Bianca begeleidde haar naar de deur. ‘Loslaten is moeilijk, maar bij ons is hij in goede handen.’Zodra ze weg was bood Bianca de jongen een biertje aan, wat hij weigerde ‘omdat het niet goed was voor zijn jonge hersenen’. ‘Je kunt ook theezetten’, zei Bianca met een zucht, en ze verdween naar het balkon. Even later verscheen Vera naast haar. ‘Hij lust geen groente’, zei ze ongelovig. ‘Ik heb hem het wifi-wachtwoord gegeven, dus hij redt zich maar.’ Bianca lachte gemeen. ‘Heb je het soms over Háns? Volgens mij past zijn matras nog wel in de gangkast. Lekker rustig en stofvrij. Bijna.’