‘Ladies and gentlemen,’ galmde de robotstem door Orion. ’We are going to close floors three through five.’ Met bonkend hart zat Vera op een toilet op de bovenste verdieping. Bij elke herhaling, groeiden haar twijfels. Was ze dit echt aan het doen? Waarom was ze ooit aan deze actie begonnen?
Het was allemaal de schuld van de donderdagavond ervoor. Iedereen in huis was klaar met zijn tentamens en ze vierden dat met een biertje. Uiteraard bralde Willem-Jan honderduit; dit maal over de keer dat hij zich liet insluiten in zijn middelbare school. Niemand geloofde ooit zijn sterke verhalen, maar wat biertjes later ontstond een weddenschap. Wie zou zich als eerste durven laten insluiten in de universiteit?
‘En ik had zo nodig iets te bewijzen’, dacht Vera. ‘Maar was dit nou de manier om te laten zien dat je meer bent dan een braaf stuudje?’
Toen de omroep stopte, was het doodstil. Ze hoorde een bewaker langslopen en een deur dichtslaan. Nu was er geen weg meer terug, ze zat in een hermetisch afgesloten Orion.
Om niet gesnapt te worden, moest ze voorzichtig zijn, bedacht Vera. Buiten zou je licht in de lokalen kunnen zien. Bovendien wist ze niet of er bewegingssensoren waren, en of er camera’s hingen. En dus rolde ze haar slaapzakje uit bij de wasbakken in het damestoilet. Leunend tegen de muur probeerde ze te studeren, maar het lukte Vera nauwelijks zich te concentreren. Uren kropen voorbij en soms zat ze zo stil dat ze naar de sensor moest zwaaien om het licht weer aan te laten gaan. Toen ze rond elven net haar tanden had gepoetst, hoorde ze iets op de gang. Haar hart begon onmiddellijk weer te razen. Op de gang hoorde ze nu een plof, alsof er iets groots omviel en ze werd overvallen door angst.
‘Jemig Veer,’ dacht ze, ‘dit was echt een superdomme actie.’ Meteen realiseerde ze zich dat het licht onder de toiletdeur door moest schijnen. Als er echt een inbreker liep, was ze er meteen bij. Met trillende handen pakte ze haar zaklantaarn om tenminste iets te hebben dat als wapen te gebruiken was. Stap voor stap bewoog ze naar de deur. Haar hand leek een eeuwigheid op de klink te rusten, terwijl ze moed verzamelde. Plotseling werd de deur opengerukt van buiten. Het was lastig te zeggen wie harder schrok, Vera of Filippo. Luid Italiaans vloekend vloog Filippo terug de gang op.
‘Vera, you crazy fucking girl,’ was het enige dat hij minutenlang uitbracht. Daarna begonnen ze allebei keihard te lachen, tot de tranen over hun wangen rolden. Grijnzend pakte Filippo uiteindelijk zijn smartphone om een selfie te maken: ‘To show that we both won.’