Poep

Voor een voormalige landbouwuniversiteit moet humane poep een interessant onderwerp zijn. Zoveel als we weten over wat er aan de voorkant van het darmkanaal in gaat, zo weinig bemoeien we ons met wat er aan de achterkant uit komt. Terwijl dat een zeer waardevolle substantie is. Van dierlijke mest weten we alles. In de toekomst moeten dierrechten er voor zorgen dat we niet omkomen in de dierenstront. Van menselijke mest weten we daarentegen weinig. Onze drollen verdwijnen ‘linea rectum’ het riool in. Geen kringloop. Geen ‘mensrechten’ of iets dergelijks. Gewoon niks, praat je niet over. Ik heb ooit als student uitgerekend dat van alle stikstof die in het milieu komt, minstens 10 procent uit humane bilnaden komt. Dus waarom niet wat minder aandacht voor een nog hogere vlees-en graanproductie en de vrijkomende tijd gebruiken om onze eigen uitwerpselen, als zij de kringspier gepasseerd zijn, weer in de kringloop terug te brengen? Boerderijwinkels hebben een pre. Daar kan je gewoon ruilhandel toepassen: de boer een bolus en de burger een bloemkool, of voor elke fles pies een volle fles melk retour. Maar wat als je niet bij de boer koopt? Ook dat is niet moeilijk. Wat is er heerlijker dan in de ochtend met een kop koffie, een krantje en een kouwe kont een keutel op je composthoop kwakken en ‘Klaar is Kees’? Achter in je eigen tuin of gezellig in het groepstoilet van de stadstuin? Luisterend naar de lente, de wereld een beetje duurzamer maken. Ruraal Afrika doet dat al eeuwen. ‘Nightsoil’ heet het daar. Afrikanen begrijpen dat. Wij zouden zoiets ’duurzame innovatie’ noemen.