De Wit beleefde een succesvolle carrière aan Wageningen Universiteit. ‘Hij is een wetenschappelijke topper,’ zegt Bart Thomma, De Wits opvolger als hoogleraar Fytopathologie. Zo heeft hij een H-index van rond de 45, publiceerde hij regelmatig in toptijdschriften en werd zijn vakgroep hoog gewaardeerd bij beoordelingen. Bovendien werd De Wit in 2008 benoemd tot akademiehoogleraar door de Koninklijke Akademie van Wetenschappen (KNAW).
Zijn collega’s omschrijven De Wit als een ambitieuze en gedreven wetenschapper. ‘Hij vraagt een hoop van zijn medewerkers, en accepteert geen half werk’, zegt Matthieu Joosten, universitair hoofddocent bij Fytopathologie. De druk om te presteren blijft altijd op de ketel.’ Onderzoekers kregen wel de ruimte om hun eigen nieuwsgierigheid te volgen. ‘Hij heeft me volop de kans gegeven mezelf te ontwikkelen,’ zegt Thomma. ‘Pierre is hierbij een vaderlijk persoon die advies geeft vanaf de zijlijn.’
Een groot deel van zijn carrière concentreerde de scheidend hoogleraar zich op een schimmel, Cladosporium fulvum, die tomaten infecteert. Hij liet zien dat deze genen bezit die coderen voor ‘effectoren’, een soort wapens om planten te besmetten. Planten stellen tegenover elk wapen weer een verdedigingseiwit. Aanvallers proberen deze verdediging op hun beurt te ontwijken met kleine veranderingen in hun wapens, waarna planten volgen met hun eigen wijzigingen. Zo ontstaat een constante evolutionaire wapenwedloop tussen plant en schimmel.
Thomma vindt het kenmerkend dat De Wit dit modelsystem zo lang is blijven gebruiken: ‘Pierre is een bijter, een volhouder.’ En gezien zijn drive voor de wetenschap verbaast het mensen in zijn omgeving dat De Wit nu echt gaat afbouwen voor zijn pensioen. ‘De laatste vijf jaar leek Pierre het niet rustiger aan te gaan doen,’ zegt Thomma, ‘maar hij deed er zelfs een schepje bovenop.’
In de aula vindt vandaag een afscheidssymposium plaats ter ere van Pierre de Wit, uiteraard over de interacties tussen schimmels en planten.