‘Als kind had ik al een fascinatie voor patronen, bijvoorbeeld die in een traditioneel Marokkaans plafond. De beeldhouwers hadden dit blijkbaar in hun hoofd. In de natuur zie je ook van dergelijke ingewikkelde patronen, zogenaamde fractals. Zij kenmerken zich door een patroon dat zich op een steeds kleinere schaal herhaalt. Denk bijvoorbeeld aan de manier waarop bomen zich vertakken, of bloedvaten.
In Murcia onderzoek ik of gullies, dat zijn erosiegeulen, met behulp van fractals te simuleren zijn. Voor het onderzoeksinstituut waar ik voor werk neem ik het Carcabo-catchment onder de loep. Ik heb onlangs een gullie opgemeten en ik probeer nu aan de hand van de data de fractale eigenschappen te bepalen. Het daadwerkelijke simuleren van gullies blijkt met de beschikbare software een stuk moeilijker dan gedacht. Wanneer ik het fractale patroon terug kan vinden, kan ik wel aantonen in welke mate simuleren mogelijk is.
Ik vind dat de wereld heel mooi in elkaar zit. Voor mij is het soms alsof het universum zich volgens een bepaald patroon manifesteert en dit dat op alle niveaus van begrijpen terugkomt. De manier waarop wij steden bouwen blijkt bijvoorbeeld overeen te komen met de manier waarop neuronen in de hersenen zich vertakken. Dit is moeilijk om wetenschappelijk te beschrijven maar in literatuur heb je daar juist alle ruimte voor. Ik schrijf daarom ook graag verhalen om iets van die schoonheid tot uitdrukking te brengen.
Hier in Spanje is alles lekker laat, dat bevalt me wel. Ik werd verwelkomd met “Welcome to Africa!”, zo voelt het soms bijna. Er is altijd leven op straat, zelfs de kinderen rennen ‘s avonds laat nog rond. Met vrienden van hier bezoek ik omliggende Moorse dorpjes; een meisje is archeologe, zij is net een wandelende encyclopedie. Ze weet overal iets over te vertellen.’