Ongeveer twintig mensen volgen het vak. Ik kan niet inschatten of ze op het aantal contacturen zijn afgekomen (4 uur per week voor 6 studiepunten) of op het onderwerp, maar volgens mij heeft niemand spijt.
Ieder college is weer totaal anders. We behandelen uiterste taaie stof (pachtwet, meststoffenwet, flora- en faunawet) maar toch vermaak ik me iedere keer weer kostelijk. De hoogleraar is namelijk een held. Zo’n type die overal een mening over heeft, maar uiteindelijk het meest de draak steekt met zichzelf. Hij maakt ruzie met de PTT (nee, dat heet geen PostNL) over de vraag of z’n oprit een openbare weg is of niet. Hij kent alle spraakmakende rechtzaken over conflicten met betrekking tot de landbouw. Hij maakt grapjes met ons over verplaatsing van een dassenburcht. Hij steekt de draak met allerlei onderzoekers die met modellen komen die beslissingen kunnen nemen over geurhinder. Tussen neus en lippen door klinken ook politieke adviezen en nuchtere analyses over het binnenlands bestuur. Zo doen Limburgers alles anders, kunnen Brabanders wat meer tegen stank dan normale Nederlanders en houden Zeeuwen niet van varkens. Mooi toch? Ik vind het prachtig. Of het allemaal waar is maakt me niet eens uit.
Het mooiste is dat wij door die verhalen, anekdotes en voorbeelden wegwijs worden in alle facetten van het agrarisch recht, en dat het ook nog blijft hangen. Atypische docenten zijn geniaal. Waarom dan? Omdat dingen die net even anders zijn dan normaal, beter in je geheugen blijven zitten. ‘Trouwens, is het al tijd voor pauze? Mooi, dan ga ik even een sigaar roken’ klinkt het ergens halverwege het college. Tsja, sommige mensen hebben natuurlijk wel hun imago hoog te houden.