Wat zou je doen? In dit hypothetische geval zou je waarschijnlijk diep verontwaardigd zijn, je USB-stick opeisen en heel veel stennis gaan schoppen bij haar baas. Maar in Tanzania is dit helemaal niet ondenkbaar, sterker nog, het is me overkomen.
Dertig seconden op het plaatselijke busstation en ik was een camera lichter. Vier dagen en heel wat schimmige telefoontjes met semi-betrouwbare figuren later en ik had mijn camera weer in handen. Een paar kerels van de busmaatschappij hadden, in samenwerking met de politie, de dief te pakken en mijn doorverkochte camera opgespoord. Of ik wel even 40.000 shilling wilde betalen voor gemaakte kosten en o ja, die en die moet ook nog wat geld hebben want die heeft ook geholpen. In totaal heb ik zo’n 25 euro gegeven om mijn camera terug te krijgen.
Elke Tanzaniaan die dit verhaal hoort, kan er niet over uit dat de politie zulk goed werk heeft gedaan. Zij vinden het volkomen terecht dat ik de kosten voor dit goede werk heb gedekt. Mijn gevoelens zijn dubbel. Want één ding is zeker: er zijn een paar mensen op dat busstation die flink aan mijn camera hebben verdiend. En wie garandeert mij dat ik de camera niet van de criminelen zelf heb teruggekocht?
Maar al met al ben ik heel blij dat ik mijn camera ongeschonden en inclusief foto’s terug heb. De politie zelf had, net als in Nederland, nooit veel werk gemaakt van de diefstal. De busmaatschappijmannen zagen kans om een extra zakcentje verdienen door mijn camera terug te halen. Zonder dat vooruitzicht had niemand ook maar een poot uitgestoken. Je kunt je daar tegen verzetten, maar dan maak je een hoop mensen boos en je hebt je camera niet terug.
Uiteindelijk is dit een voorbeeld van iets wat ik al heel snel heb geleerd in Afrika: al is het systeem nog zo bedenkelijk, zolang het werkt heb je niks te klagen.