Eenzaamheid

Zes weken lang elke ochtend jezelf met veertig studenten verdiepen in een onderwerp. Natuurlijk heb ik een doordacht leerplan met intensief begeleide practica, eendaagse veldexcursies, probleemgericht onderwijs, gastdocenten: alles erop en er aan. Maar voor masteronderwijs is dat niet genoeg.In mijn eerste bijeenkomst houd ik de studenten voor dat je vooral ‘leert’ in de ontmoeting met anderen, met de docent, met boeren, met gastsprekers en met elkaar. Kennis haal je maar van het internet en uit de bibliotheek en een beetje uit mijn presentaties. Het gaat er mij om wat je met wetenschappelijke kennis doet in de praktijk, hoe je tot nieuwe onderzoeksvragen komt en vooral: hoe kan je de werkelijkheid verbeteren met wetenschap!In het begin kijken ze me wat glazig aan; wat is dit voor een vent? Dat herkauwen en reflecteren en al die praktijk is dat wel wetenschappelijk? Maar de sfeer en de interactie stijgen in de loop van het vak. Ik sta soms verbaasd over de vragen van studenten. Dan komt het examen. Op de laatste dag. Een open boek examen waarbij je alles mag meenemen: je opa, de reader, wat dan maar ook. Het gaat er mij om dat je laat zien dat je kunt nadenken en inzicht hebt. Vorig jaar hield ik het examen zelf gewoon in een pc-zaal, elk antwoord niet meer dan 200 woorden.Het geklik van de toetsen vult het lokaal, de eersten zijn klaar en mailen mij hun examen toe. Met een fluisterend ‘prettig weekend’ verlaten ze de zaal. Het geklik neemt langzaam af totdat de laatste de computer afsluit. ‘Bedankt voor het college!’ Na zes weken topdrukte is het doodstil. Ik voel me even vreselijk eenzaam.