‘Aan het eind was ik helemaal kapot’

‘Als stage wilde ik graag met vluchtelingen werken. Dat had ik eerder gedaan en dat was goed bevallen. Toen ik een stageplek zocht kwam er net een grote stroom vluchtelingen van Syrië naar Turkije op gang. Zo kwam ik terecht bij de in Turkije gevestigde NGO ASAM. Hoewel Turkije officieel geen asielzoekers accepteert van buiten Europa, komen er jaarlijks duizenden mensen binnen, vooral uit het Midden-Oosten. ASAM heeft van de Verenigde Naties de opdracht gekregen om de preregistratie van asielzoekers in Turkije te doen, als ze net het land binnen zijn gekomen. De VN zorgen dan later voor de echte asielaanvraag – een procedure die een tot zes jaar kan duren. Ik wilde weten of vluchtelingen die in Turkije aankwamen van tevoren al wisten wat hen te daar te wachten stond. Daarvoor heb ik allerlei asielzoekers geïnterviewd. Die interviews waren emotioneel heel zwaar. Je hebt te maken met hele kwetsbare mensen, en dat is lastig. Er was een vrouw van vijftig uit Somalië, moeder van vier kinderen, die het hele interview heeft zitten huilen. Achteraf waren mensen mij vaak dankbaar voor het interview. Want er zijn maar weinig mensen die écht naar hun verhaal luisteren, en als mens erop reageren. Toch voelde dat raar, want behalve de tijd nemen om naar ze luisteren kon ik niet veel voor ze betekenen. Aan het einde van zo’n dag interviewen was ik helemaal kapot. Gelukkig kon ik af en toe ook wat stoom afblazen. In de avonden gingen we met de mensen van het kantoor van ASAM wel eens uit eten, of een biertje drinken. Dat soort avondjes waren een hele leuke manier om wat van de Turkse cultuur te zien. Bijzonder was ook het waterpijp roken, wat echt een sociale activiteit is. Turkije is nog heel erg een rookland: als mensen geen waterpijp in handen hebben steken ze vaak weer een sigaret op.’