Twintig jaar oud en al vijf jeugdboeken gepubliceerd, veelal over loodzware thema’s. Milou van der Horst, eerstejaars studente Gezondheid en maatschappij, is geen doorsnee schrijver. In drie autobiografische romans Mijn allerliefste vijand, Zwaartekracht en Vrijheid beschreef ze haar jarenlange worsteling met anorexia. Van ontkenning, via opnames met dwangvoeding naar verwerking. In februari verscheen haar voorlopig laatste boek Verloren: een spannend verhaal over zelfdoding en leven met borderline.
Sinds september woont en studeert Milou in Wageningen. Een stap waar ze lang naar uit zag vanuit het verlangen naar een ‘blanco start’. Inmiddels gaat het ‘super’ met haar. Ze geniet van haar studie, is actief in het bestuur van klimvereniging IBEX en houdt van wandelen en skeeleren in de omgeving. Haar eetstoornis is meer dan ooit op de achtergrond verdwenen. Toch is het niet eenvoudig om het etiketje van anorect definitief achter te laten, zeker als je zo openhartig bent geweest als Milou.
Hoeveel is er terecht gekomen van je start met schone lei?
‘Ik had écht het idee om niemand te vertellen over mijn schrijven en hetgeen ik heb meegemaakt, maar dat was best naïef. Mensen gaan je toch googelen, ze horen het via via en dan gaat het verhaal snel rond. Iedereen bij mijn studie en klimvereniging weet het inmiddels, zonder dat ik het ze heb verteld.’
Er was geen ontsnappen aan?
‘Nee.’
Nu zit je hier weer voor een interview. Vind je dat vervelend?
‘Nee, eigenlijk niet. Misschien vind ik het nog steeds wel fijn om geïnterviewd te worden. Een tijd lang vond ik interviews zelfs fijn om over mijn stoornis te praten, omdat ik dat van mezelf zo moeilijk vond. Nu speelt dat minder een rol.’
Je debuteerde op je vijftiende met Mijn allerliefste vijand waarin je vertelt hoe je als heel jong meisje anorexia krijgt. Wat bezielt een puber om zo’n boek te schrijven?
‘Na alles wat ik had meegemaakt, schreef ik al veel in dagboeken. Mijn vader stelde voor een boek te schrijven. Dat bleek echt heel wat anders en ik heb mijn dagboeken bij het schrijven niet meer ingekeken. In plaats van gewoon al mijn ellende op te schrijven, heeft een boek veel meer nodig: een echt verhaal, scènes en niet alleen losse gebeurtenissen met een hoop emotie. Het bleek heel fijn om alles van me af te schrijven en bovendien leuk. Na die start ben ik dus ook nooit meer gestopt.’
In je boeken beschrijf je je opname heel gedetailleerd – dat is een indringend en persoonlijk verhaal. Dacht je nooit: de hele wereld kan dit lezen, moet ik het wel opschrijven?
‘Die vraag krijg ik heel vaak, maar daar sta ik nooit bij stil. Ik hoef me niet te schamen voor wat er is gebeurd. Het is me overkomen. Op dat moment kon ik er niet zoveel aan doen. Veel mensen die dit meemaken durven het niet op te schrijven, maar ik wil anderen helpen en dan is het makkelijker om je ervaringen te delen.’
Helpen? Is schrijven voor jou ook een beetje een missie?
‘Ja, ik wil mensen graag inspireren, ze na laten denken. In Verloren gaat die missie best ver. Ik zou bijvoorbeeld willen dat zelfmoord een open onderwerp is. Er lopen in Nederland veel mensen rond met het idee om zelfmoord te plegen of die iemand verloren hebben daaraan. Zelfmoord komt veel voor, maar er heerst een taboe rondom.’
Wil je mensen die nu nog kampen met anorexia ook steunen?
‘Ja, ik krijg tot op de dag van vandaag mail naar aanleiding van mijn eerste boek. Ze schrijven dat ze er herkenning en troost uit halen. Ik vind het gaaf die reacties te lezen, het geeft het schrijven een extra dimensie. Het beantwoorden kost me veel tijd, maar ik vind het erg belangrijk. Soms is het ook belastend, er zijn mensen die hun hele levensverhaal vertellen. Het gaat nu supergoed met me, maar een tijdlang werd ik steeds weer in die ellende getrokken. Het was moeilijk omdat ik er niet in wilde blijven hangen en verder wilde, maar die wereld blijft aan je trekken.’
Hoe gaat het nu met je ‘allerliefste vijand’?
‘Ik worstel er wel mee, maar zo weinig dat ik gewoon in Wageningen kan wonen op mezelf. Het blijft iets wat zo diep ziet, zo in mijn systeem, mijn gevoelens en herinneringen is geraakt dat je het niet zomaar loslaat of te boven bent.’
Voorlopig komen er geen boeken meer, maar ga je ooit wel weer schrijven?
‘Ik hoop zeker ooit weer een boek uit te brengen. Nu blijft het vooral bij veel e-mail schrijven voor mijn bestuur en het krantje van de klimvereniging. Ik wil nooit mijn werk van schrijven maken, omdat ik bang ben dat het leuke eraf gaat. Dat je niet schrijft uit pure ontspanning, maar omdat je inkomen nodig hebt.’
