We splitsen op in twee groepen. Mark en ik volgen de GPS en banen ons een weg door het dichtbegroeide regenwoud. We komen een drukbezocht wildpad tegen en vinden een gigantische wolvendrol. Het ding is zo groot als een chihuahua en bestaat uit botten en hertenhaar. Dan horen we onze partners op de radio: ‘There are wolves around.’ Gehuil klinkt in de verte.
We struinen verder en vinden een verse pootafdruk van onze wilde, minder trouwe viervoeter. Het is doodstil en er hangt spanning in de lucht. Dan plots, weer gehuil, maar een stuk dichterbij. Mark en ik kijken elkaar aan. We zijn blij met deze magische ervaring, als het maar niet te dichtbij komt… .
Dan schrikken we ons rot. Op zo’n honderd meter afstand komt er een blaffend beest op ons af. Onze nekharen staan overeind. We zien echter alleen maar bomen en struiken. Mark grijpt naar de peperspray en maakt zich klaar om een ‘bear banger’ te ontsteken. Het geblaf wordt luider en komt steeds dichterbij. We bereiden ons voor op de komst van de wolf. Opnieuw horen we op vijftig meter afstand een korte blaf. Daarna wordt het stil. Het dier bevindt zich nu vlakbij onze partners. Maar de twee onderzoekers blijven rustig.
Vijf minuten later horen we het dier huilen, een paar honderd meter verderop. Onze nekharen zakken terug naar hun normale positie. Het dier wilde waarschijnlijk zijn ‘pack’, en mogelijk een nest in de buurt, beschermen. Een ding was duidelijk: hij of zij was niet blij met onze komst. Ik kan alleen maar blij zijn dat deze blaffende wolf niet beet.
Hier een kort filmpje dat ik, ondanks dat ik bijna in mijn broek piste van angst, heb weten te maken.