‘Ik mis een goed verhaal bij vleestaks’

‘D66 en GroenLinks pleiten voor een verhoging van het BTW-tarief op vlees. Nu is dat, net als andere levensmiddelen, 6 procent. Ze willen het verhogen naar 19 of 21 procent. Op basis van onderzoek mag je verwachten dat dit een remmende werking heeft op de vleesconsumptie.’ ‘Het lastige is dat rood vlees veel slechter voor het milieu is dan wit vlees. Moet je de kip dan anders belasten dan het rund? Ook vraag ik me af of dierenwelzijn dan ook een rol gaat spelen. Moet je biologische kip, die al veel duurder is, ook belasten? Verder heb je veel samengestelde producten met vlees. Hoe ga je een pizza van 310 gram met 40 gram ham belasten? Ik zie niet hoe je dat praktisch op een goede en heldere manier kunt regelen.’ ‘Ik mis een goed verhaal bij de vleestaks. Met een algemene belasting op vlees wordt de maatregel toch snel gezien als cash cow, om het begrotingstekort te repareren. Dan sta je als politicus tamelijk zwak. Maar je kunt ook zeggen: we moeten de milieukosten van vlees verwerken in de prijs. Nu gebeurt dat niet, want de kosten worden afgewenteld. Dan kun je denken aan een BTW-verhoging voor de consument, waarna je de inkomsten terugsluist naar het begin van de voedselketen, om milieumaatregelen te ondersteunen. Kijk, dan heb je een verhaal voor de consument wat er met het geld gebeurt.’ ‘Ik denk dat je zo’n vleestaks niet zomaar kunt invoeren, dat is te vroeg, je moet zo’n stap voorbereiden met voorlichting en bewustwording. Je zult eerst meer moeten vertellen over het vervuilende karakter van vlees – veel mensen weten dat niet – en uitleggen dat je prima toe kunt met 50 a 60 gram vlees per dag – mensen hebben geen idee hoeveel vlees goed voor je is. Zonder die boodschap is er geen voedingsbodem voor een vleestaks.’ ‘Aan de andere kant: een belasting op vlees of eiwitten is een terugkerend thema bij een aantal politieke partijen. In Denemarken is een vettaks ingevoerd, om ongezonde verzadigde vetten extra te belasten. Het is een van de weinige manieren voor politici om grip te krijgen op de voedselmarkt. Zo’n taks is deels symboolpolitiek om normen te stellen aan onze voedseleconomie. Daar is dit een uiting van.’