Glazen borsten in de koffiekamer

‘Dat je van zo’n gebouw zoiets kunt maken!’ André van Lammeren valt van de ene in de andere verbazing. Zijn oude werkplek is een strakke expositieruimte geworden. Vooral de enorme ruimtelijkheid valt op. Er is flink gehakt. ‘We zijn nu in de Banaan. Hier links waren allemaal kleine kamertjes en rechts had je de labruimtes. Die tussenmuren zijn weg. Kijk, zelfs het plafond is hier weggehaald. Dan moet je wel lef hebben als architect.’ Op de plek van zijn kamer ligt nu bevallig een naakte vrouw in zwart brons. In de vroegere koffiekamer liggen 49 grote glazen borsten. En dan die kleuren rood en blauw. ‘Wij móchten niet eens schilderen. Bij ons was het allemaal ruw beton.’ En even later, met een blik op de buitenruimte: ‘Zelfs het gras is groener dan het bij ons ooit is geweest.’ Nog even naar de oude collegezaal. ‘Hoe is het mogelijk. Het ruikt nog precies hetzelfde! Dat komt door dat hout op de vloer.’ Muffig dus. En dan te bedenken dat het gebouw bijna was gesloopt. ‘Een absolute aanrader’, vindt hij. ‘Het is uitstekend gelukt om een andere functie aan dit gebouw te geven.’ En dan heeft-ie het nog niet gehad over de imposante collectie kunst. Terugkomen dus. O ja, en je mag overal aan zitten.