Je werd 97ste in de Beverbeek Classic en afgelopen weekend 77ste in de Vlaamse Pijl. Het gaat de goede kant op?
‘Ja, het gaat heel erg de goede kant op. Ik merk wel dat ik nog tekortkom. Zeker op de Vlaamse heuvels. Ik ben nog niet op het niveau van voor de val.’
Hoe was de terugkeer in koers?
‘Heel mooi. Tijdens die eerste wedstrijd drong een paar keer het besef door: ik doe weer mee en ben weer terug, dit is wel heel mooi. Van alle kanten spreken renners je er ook op aan.’
Geen schrik?
‘Ik ben nog wel voorzichtig, maar de angst valt heel erg mee. Dat komt ook doordat ik de val op zich helemaal kwijt ben. Van 15 minuten voor tot 12 minuten na de val. Ik heb er geen beeld bij. Dat scheelt. Bovendien heb ik ook nergens meer pijn.’
Je bent meer dood dan levend van het asfalt geplukt. Is het dat allemaal waard?
‘(stilte) Da’s een goede vraag. Als ik vooraf zeker had geweten dat ik dit mee zou maken, dan was ik misschien gestopt. Maar aan de andere kant: je krijgt er zo veel voor terug. En de kans dat me dit nog een keer gebeurt is niet zo groot.’
Haal je je oude niveau nog?
‘Daar ga ik wel van uit. Tegen mei/juni moet ik weer zo goed zijn dat ik tussen de profs mee kan doen. En anders heb ik altijd mijn studie nog. Ik heb ook een toekomst na het wielrennen. Maar het fietsen staat nu op de eerste plaats.’