Het is 12:15. Vrijwilligers zijn druk bezig met het prepareren van de curlingbaan. De sneeuw wordt van het ijs geveegd en met twee kwasten wordt het doel op het natuurijs getekend. Steeds meer deelnemers verzamelen zich in de arena. Trots halen ze hun curlingstenen tevoorschijn. De strijd kan beginnen. De twee studenten Jorien van Lambalgen en Jorrit Heikamp organiseerden het evenement op eigen initiatief. ‘Het leek ons wel grappig en het was makkelijk te organiseren. Je kan curlen met materialen die elke student in huis heeft.’ Fluitketel De eerste fluitketel vliegt de baan op. Het handvat breekt echter af en het projectiel vliegt van het parcours af. Vervolgens probeert een van de atleten het met een fietszadel. De alternatieve curlingsteen lijkt in eerste instantie niet genoeg vaart te maken. Er wordt echter stevig gebezemd om het ijs gladder te maken. De toeschouwers houden hun adem in. Een van de vegers verliest in zijn enthousiasme zijn evenwicht en gaat tegen de vlakte. De overgebleven veger veegt alsof zijn leven ervan af hangt. Het roestige fietsonderdeel stopt tien centimeter voor het doel. Er wordt gejuicht. Ook pannen, potten en een wok vliegen over het ijs. Zelfs gasflesjes voor de gasbrander worden de baan op gecurld. Gevulde fluitketels met een stevig handvat en het fietszadel komen als curlingstenen het beste uit de verf. Na een half uur wedijveren is de strijd beslist en wordt het beste Wageningse curling team op natuurijs uitgeroepen. Ze ontvangen hun medailles: twee Snickers en een Bounty. Als het ijs volgend jaar dik genoeg is wordt het WACK opnieuw georganiseerd. Maar, zegt Jorien, het moet wel informeel blijven. ‘Echte curlingstenen zijn ten strengste verboden.’
Curlen met een fluitketel
De Elfstedentocht mag dan niet doorgaan, het eerste Wageningse Curling Kampioenschap (WACK) gaat sowieso wel de geschiedenisboeken in. Ongeveer 15 deelnemers kwamen donderdagmiddag naar de forumvijver om te strijden om de felbegeerde titel van curlingkampioen.
