Daar sta ik dan, de laatste horde van m’n scriptiereis: de verdediging van de thesis. Maandenlang heb ik gewerkt aan m’n scriptie en nu is het tijd om te laten zien wat het waard is. Het is een mix van spanning, opwinding en een vleugje angst. Het is een moment dat we liminaal kunnen noemen
Liniaal? Nee, liminaal! Wat betekent dat nu weer? Het woord komt van het Latijnse woord ‘limes’, wat grens of drempel betekent. Liminaliteit duidt dan ook een zekere overgangstoestand aan. Het is zoals een deurpost die de overgang vormt tussen binnen en buiten. Een ander goed voorbeeld is de puberteit, een fase tussen kind-zijn en volwassenheid, waarbij het moeilijk te definiëren is wat je precies bent.
Wat als ze een vraag stellen waar ik geen antwoord op weet?
Het verdedigen van m’n scriptie voelde ook als een liminale gewaarwording. Het is het moment tussen wekenlang schrijven, analyseren, verbeteren en het uiteindelijke cijfer. Verder had ik niet echt een goed beeld van de verdediging. Hoe bereid je je op zoiets voor? Ik heb m’n scriptie nog een aantal keren doorgenomen, mogelijke vragen bedacht en me mentaal voorbereid op wat komen gaat. Maar zelfs met die voorbereiding blijft er een knagend gevoel van onzekerheid. Wat als ze een vraag stellen waar ik geen antwoord op weet?
En dan is het zover: de verdediging begint. Natuurlijk was ik wat zenuwachtig maar over het algemeen was de sfeer gemoedelijk. Met m’n twee begeleiders en de examinator zaten we in een Lebo-kantoortje. Sommige vragen waren lastig, ik kan ze me trouwens niet eens meer herinneren, maar op alles was wel een antwoord te vinden. Dan na zo’n halfuur aan vragen en opmerkingen was het tijd om ‘naar buiten te gaan’.
Het zijn uiteindelijke die tien minuten die de overgang vormen tussen slagen of niet-slagen
Ik werd naar een ander kantoor geleid om daar te wachten op m’n uiteindelijke cijfer. Het voelde gek dat in die tien minuten van overleg tussen de supervisors en de examinator zo’n zes maanden aan werk wordt beoordeeld. Het zijn uiteindelijke die tien minuten die de overgang vormen tussen slagen of niet-slagen, de grens tussen een mooi cijfer of een ‘oké’ cijfer. Als je er zo naar kijkt zijn het de belangrijkste minuten van m’n master. En wat deed ik in die tien cruciale liminale minuten? Wat whatsappjes versturen, de NOS-app checken, een keer naar buiten kijken, weer op m’n telefoon kijken. Ik deed eigenlijk niets bijzonders.
Na die tien minuten mocht ik het kantoortje weer in. M’n begeleider viel met de deur in huis: een 8.0! Mijn scriptie is af!
Resource-studentredacteur Maurice Schoo (24) is (was) tweedejaars masterstudent Development & Rural Innovation. Hij houdt van koken en als de tijd het toelaat schildert hij graag.
