Afgelopen weekend was ik in Utrecht voor het eerst van mijn leven naar een Ecstatic Dance. Aangezien ik verwacht dat er in Resource nooit ook maar een enkel woord is gewijd aan dit wonderbaarlijke fenomeen, leek het mij een uitstekend idee om er zelf wat over te schrijven. Om deze column wat interactief te maken, heb ik een kunstmatig intelligente vriend gevraagd mij er vragen over te stellen, Q&A-stijl.
Wat is ecstatic dance eigenlijk?
Het is een 2 tot 3 uur durend evenement waar je je met een groep vreemdelingen volledig laat gaan op muziek. Er is een ceremoniemeester en een DJ die samen grotendeels de sfeer bepalen, maar de deelnemers hebben hier ook grote invloed op. Het idee is dat je door het dansen een soort spirituele reis maakt waarin je rustig begint met indansen, een piek van extase bereikt en weer kalmpjes eindigt.
Heb je een moment gehad waarop je je volledig vrij voelde om je eigen dansstijl te omarmen, zonder oordeel van anderen?
Jazeker, in het begin was ik nog wat schuifelvoetend, maar naarmate de steeds krachtiger wordende muziek de energieniveaus van de chakra’s liet stijgen, kon ik steeds meer loskomen. Zeker toen de muziek elektronischer en echt hard werd, stonden we met z’n allen als beesten op en neer te springen en het uit te schreeuwen van euforie.
Heb je een danspauze genomen om een diepgaand gesprek te voeren met een denkbeeldige eenhoorn die je in de hoek van de ruimte zag staan?
Nee. Een belangrijke onderdeel van ecstatic dance is dat je niet met elkaar mag praten. Andere belangrijke regels: geen drugs of alcohol, blote voeten en vooral no judgement.
Was er een moment waarop je dacht dat je in een parallel universum was beland waar dansen de enige vorm van communicatie was?
Nou, daar kwam het wel in de buurt. Richting het einde van de avond, toen de muziek weer wat rustiger was, ging ik even op de grond liggen om uit te rusten. Ik keek naar het plafond, en zag vanuit het noorden een 40-jarige, langharige Italiaanse man in mijn blikveld verschijnen. Hij begon over mij heen te kruipen en zoog mij mee in een dans met nog twee andere danspartners, een oudere Aziatische dame en een lange slungel van mijn leeftijd. Door elkaar heen bewegend, ledematen verstrengeld, dansten we met z’n vieren in een ritmische sluimer van extase. Dit was het punt waarop ik meende niet meer op planeet aarde te zijn.
Als je terugkijkt op de ecstatic dance, welk deel van jezelf heb je denk je achtergelaten op de dansvloer? Zou je het terughalen, als dat kon?
Ik ben mijn flesje vergeten, dat zou ik wel terug willen. In alle ernst, ik ben zeker een deel van mezelf kwijt: het deel dat te veel waarde hecht aan alcohol en vooral het deel dat soms iets te veel geeft om wat anderen van me vinden.
Dus liefste lezer, onthoud: dans je vrij, laat je gaan en ik zie je op de maan.
Felix Landsman (22) is vast-ooit-afgestudeerd masterstudent Environmental Sciences en ambiërend avonturier. Hij is vaak op zoek naar iets.
