Illustratie Stijn Schreven Een mislukte proef, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In deze rubriek doen collega’s dat wel. Want falen is nuttig. Dit keer Andriy Volkov, promovendus bij Biochemie.
‘Tijdens mijn studie ontdekte ik dat plannen en organiseren niet mijn sterkste kanten zijn. Dat verklaart misschien waarom ik de afgelopen vier jaar mijn experimenten altijd voorrang gaf boven alle andere aspecten van onderzoek doen. Ik beoordeelde mezelf op basis van resultaten; mijn academische prestaties bepaalden mijn identiteit. Toen ik begon met mijn promotieonderzoek, wilde ik grote ontdekkingen doen, goede data genereren en publiceren in vooraanstaande tijdschriften. Maar zo werkt het niet.
Ik stelde hoge eisen aan mezelf en was teleurgesteld dat ik mijn eigen verwachtingen niet kon waarmaken. Ik probeerde jarenlang om gemuteerde planten te analyseren, maar het lukte me niet. Ik begon me onbekwaam te voelen, op professioneel gebied en op persoonlijk vlak, en ik belandde in een depressie. Gelukkig had ik een enorme steun aan mijn vriendin en met haar hulp, die van zelfhulpboeken en een psycholoog overwon ik de problemen met mijn mentale gezondheid.
Achteraf realiseer ik me dat mijn focus op laboratoriumexperimenten geen ruimte liet voor andere belangrijke aspecten van onderzoek doen. Terwijl mijn collega’s samenwerkingen aangingen en artikelen schreven met mede-wetenschappers, is mijn wetenschappelijke netwerk praktisch niet-bestaand. De pandemie speelde daar ook een rol in en ik vind het als introvert persoon lastig om mensen te benaderen die ik niet ken. Toch had ik er meer aandacht aan moeten besteden.
Het feit dat ik geen wetenschappelijk netwerk heb, maakt het moeilijker om nieuw werk te vinden na mijn promotie. Ik weet nog niet zeker of ik in de wetenschap zal blijven, want de academische wereld is erg gericht op resultaten. Aangezien ik mezelf al genoeg druk opleg, denk ik niet dat meer druk een goede motivator zou zijn. Wel probeer ik tegenwoordig anders naar wetenschap te kijken: ik heb geen controle over de uitkomsten van experimenten en de inzet op zichzelf is wat ertoe doet. Stukje bij beetje verandert mijn mentaliteit.’
