Illustratie Stijn Schreven Een mislukte proef, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In deze rubriek doen collega’s dat wel. Want falen is nuttig. Dit keer Cristina Llavata Peris, docent virologie.
‘Tegen het einde van mijn promotieonderzoek in Wageningen stond ik voor een grote beslissing: wat werd de volgende stap in mijn carrière? Een logisch vervolg was een postdoc-functie in het buitenland. Mijn partner had echter een vaste baan in Nederland en zou daarom niet meeverhuizen. Toch diende zich een verleidelijke kans aan in Duitsland: een onderzoek dat naadloos aansloot bij mijn promotieonderzoek. Bovendien waren de groepsleider en collega’s sympathiek. Alles leek perfect te passen en de baan was voor mij als ik hem wilde.
Tegelijkertijd liep er een sollicitatieprocedure in Wageningen. Die functie sloot minder aan bij mijn expertise en interesses, maar dan zouden mijn partner en ik in elk geval geen langeafstandsrelatie krijgen. Het was een persoonlijk dilemma.
Ik bedankte voor de postdoc in Duitsland en koos de baan in Wageningen. Maar toen kwam de klap
Mijn partner, vrienden en familie zeiden allemaal dat de beslissing bij mij lag. Het was lief dat ze me die vrijheid gaven, maar daardoor kwam alle druk bij mij te liggen.
Het vooruitzicht van een langeafstandsrelatie gaf uiteindelijk de doorslag. Ik bedankte voor de postdoc in Duitsland en koos de baan in Wageningen. Maar toen kwam de klap: Wageningen koos niet voor mij. Ik ging van twee potentiële banen naar nul. Voor mij voelde dat als falen. En ironisch genoeg kreeg een van de onderzoekers uit het Duitse laboratorium de baan in Wageningen. Maanden later vond ik pas een nieuwe baan. Niet als postdoc en niet in het plantenonderzoek, maar bij een bedrijf dat eiwitten produceert met schimmels. Daar ben ik vier jaar blijven werken, totdat het bedrijf naar Leiden verhuisde. Opnieuw koos ik ervoor om in de buurt van Wageningen te blijven. Ik werk nu als docent bij WUR. Hoewel ik door mijn keuze om in Nederland te blijven steeds van vakgebied moest veranderen, heb ik geen spijt meer van mijn eerdere beslissingen. Sterker nog: ik heb nu mijn plek gevonden in het onderwijs.’
