‘Is er leven na de dood?’ Dat houdt sommige studenten bezig, maar die vraag is abstract en theoretisch. ‘Is er leven na het studeren’, is een meer prangende vraag. Als je je studentikoze vrijheid en blijheid inruilt voor een 9 tot 5 in de kantoortuin, ben je dan nog wel echt aan het leven? Dat ontdek ik tijdens mijn stage. Met in dit vierde deel: stagiair zijn.
Behalve nieuw in de 9-5 kantoortuin, ben ik ook nieuw in het stagiair zijn. Nee, ik ben geen normale werknemer: ik ben stagiair.
‘Hey Steven, welke activiteit heb jij uitgekozen?’, vraagt een collega. Ik heb geen flauw idee waar deze vraag op slaat. ‘Ehhh, gewoon. Werken op kantoor, hoezo?’, antwoord ik. Maar vandaag is er blijkbaar een bedrijfsuitje, met een scala aan activiteiten waar je je voor kon inschrijven. Gezichten om me heen gaan moeilijk kijken, wenkbrauwen fronsen. ‘Oei, hij is niet uitgenodigd. Pijnlijk’, zie ik de mensen om mij heen zich realiseren.
‘Wow, krijg je maar zo weinig betaald?’, is een andere – goedbedoelde – retorische vraag. En: ‘Sorry Steven, dat je de mail niet kreeg. Je was even van de maillijst gevallen. Maar goed dat je aan de bel trekt hoor!’
Oei, hij is niet uitgenodigd. Pijnlijk, zie ik de mensen om mij heen zich realiseren
Je bent een stagiair, en je zult het voelen, moeten ze gedacht hebben. En toch: bovenstaande voorbeelden zijn lekkende koude druppels uit de kraan, in een verder aangenaam warm bad. Organisatorisch kan het bij tijd en wijle een beetje hobbelig verlopen. De mensen ín die organisatie, die zijn juist vriendelijk en open. Dat maakt een paar gemiste mailtjes meer dan goed. Bovenstaande voorvallen werden afgewisseld met geruststellingen als: ‘Hey, voel je niet bezwaard om vragen te stellen, altijd welkom!’ En het niet-weten, het soms niet in de loop zitten, schept ook een comfortabele afstand. Weet ik iets niet? Dat ligt niet aan mij, i didn’t get the memo!
Prima, de underdog zijn. Best comfortabel. Tijdens het schrijven van een thesis was ik van het begin tot het eind verantwoordelijk voor alles. Elke dag dat ene zelfde project, waarbij het succes of het falen van het project voor een groot deel bij jezelf ligt. Als stagiair heb je in veel opzichten minder verantwoordelijkheid. Je helpt bij lopende projecten, en je bent in principe na een paar maanden ook weer weg.
Laat mij maar even stagiair zijn. Iemand nog koffie?
Steven (25) doet een master Economie en Beleid en loopt stage bij een onderzoeksinstelling op economisch gebied. Hij slaat graag van zich af op de squashbaan en staat altijd open voor een potje squash en een goed gesprek. Je kan hem hier mailen.
