De busreis naar ons basecamp is al zó mooi dat ik de verleiding niet kan weerstaan door de getinte ramen foto’s te maken van het steeds veranderende uitzicht. Ik buig over de leuning om door het raam aan de overkant van het gangpad een foto te maken – scheef, wazig, blauwgetint en deels geblokkeerd door een meidoorn. Even voel ik me stikjaloers op die meidoorn, die zijn hele leven van dit uitzicht kan genieten. Ik stuur het naar mijn gezin: kijk waar ik ben! En krijg een duim-emoji terug. Leuk, lieverd.
Een week lang kamperen, kajakken en wandelen. Het bonte reisgezelschap waarmee ik op stap ben, bestaat uit stereotiepe soloreizigers en stelletjes uit heel Nederland en Vlaanderen: gezellige Limburgers, een klef stelletje, een Amsterdamse yup, een onzekere Vlaming en vader met zoon. Ik beantwoord de vraag ‘dus, waar kom jij vandaan?’ met ‘Drenthe, maar ik studeer in Wageningen’ waarop de Amsterdammer opmerkt dat ik helemaal niet klink als iemand uit Drenthe, niet zoals de boeren in de andere kajakgroep. Ik vertel haar dat ongeveer de helft van mijn familie wel degelijk boer is, waarop (om verdere mogelijke akkefietjes te voorkomen) wordt besloten dat mijn rol binnen de groep dan maar de boswachter is. Dat is een makkelijke, omdat er (met getraind, oplettend oog) heel veel dieren te zien zijn op de fjorden. En ik ben de enige die ze opmerkt. De zeehonden zijn mijn favoriet. Wanneer ze hun snuitje boven water steken, probeer ik de groep er snel bij te halen, maar meestal zijn de dieren dan alweer uit het zicht verdwenen: met zo’n wild zwaaiend mens in hun buurt gaan ze het liefst zo snel mogelijk weer onder water.
Het bonte reisgezelschap bestaat uit stereotiepe soloreizigers en stelletjes uit heel Nederland en Vlaanderen
De kloof tussen onze levens, waardoor we elkaar in het ‘echte leven’ nooit zouden hebben ontmoet, speelt deze week geen rol. Onze gids benadrukt bij het eerste samenzijn al dat iedereen hier elkaar moet helpen. Je helpt je buurman met het in de zak proppen van zijn slaapmat; je maakt ruimte voor iemands kajak zodat die kan aanmeren; de groep blijft bij elkaar. Lachend rond het kampvuur worden zelfs bondjes gesloten om elkaars teken uit onsmakelijke plaatsen te verwijderen, mocht dat nodig zijn.
Daar, plots: grijs hoofdje, grote ronde ogen
Op de laatste dag varen de Amsterdammer en ik voorop zodat ik haar een zeehond kan laten zien, ze heeft er nog geen gezien deze week. Ik scan het wateroppervlak. Daar, plots: grijs hoofdje, grote ronde ogen. Hij blaast zijn warme adem over het wateroppervlak, draait zijn hoofd naar ons toe en lijkt ons te observeren zoals wij hem observeren. We zwaaien. En terwijl de rest van de groep is afgeleid door andere dingen, zwaait de zeehond terug naar ons. Dan gaat hij weer kopje onder.
Ilja Bouwknegt (24) is masterstudent Forest and Nature Conservation. Ilja is actief bij studievereniging WSBV Sylvatica en doet ’s nachts wel eens vleermuizenonderzoek.
