Volgens de Fietsersbond zouden hier waarschuwingslichten geplaatst moeten worden. Foto Guy Ackermans Na een tweetal ongelukken op en in de buurt van de campus nodigde Resource de Fietsersbond uit om samen te kijken naar de fietsveiligheid. Leo van den Berg, kernlid van Fietsersbond Wageningen, geeft de campus ‘een zeventje’ op veiligheidsgebied.
Volgens Van den Berg zouden bij elke busbaanoversteek waarschuwingslichten moeten worden geplaatst. Aanleiding is een ongeval waarbij een fietser werd aangereden door de bus op de busbaan achter Orion. ‘In principe is het een overzichtelijke situatie’, zegt Van den Berg. ‘Je ziet de bus goed aankomen. Aan de andere kant: bussen worden steeds stiller. Als je in gesprek bent of niet goed oplet, kun je zomaar de pineut zijn.’ De waarschuwingslichten zouden voorzien moeten worden van geluid, vindt hij. Bij Campus Plaza staan overigens al waarschuwingslichten.
Van den Berg is ook kritisch op een toegangsweg naar de campus naast Hoevestein, waarbij fietsers de Nijenoord Allee moeten oversteken. Bij die oversteekplaats naast de campus kwam in januari een 18-jarige student om het leven door een aanrijding. In het plan Beter Bereikbaar Wageningen van de provincie Gelderland (dat voor een vlottere doorstroming moet zorgen van het verkeer op de Nijenoord Allee en de Mansholtlaan, red.) worden bij het kruispunt van het dodelijke ongeluk verkeerslichten geplaatst. ‘Als Fietsersbond zeggen we: bestel die stoplichten nu alvast en zet ze neer. Als je dan over twee jaar met het project aan de slag gaat, kun je ze weer verplaatsen. Maar dan is het nu vast veiliger.’
Lees de reportage over fietsveiligheid op de campus morgen in de nieuwe Resource.
In plaats van ons aanpassen aan het Beter Bereikbaar Wageningen narratief, waarin ‘doorstromen’ (van auto – zie 7 baans mansholtlaan dwars door onze One-Wageningen-Campus, busbaan, Picobello snelfietspad) centraal staat. Zouden we er ook voor kunnen kiezen om de campus een plek te maken waar je veilig moet kunnen ‘zijn’. Op 99% van de rit kunnen we doorstromen, maar wat als we de politieke keuze maken om die laatste paar honderd meter rustig aan te doen? Dan kan de campus bv een park worden, of een ‘woon’erf (of campuserf), waar je veilig kan dromen, flaneren, filosoferen, en niet afgestraft kan worden met een aanrijding/extreem geweld. Blijven we alles volgens normen regelen met technocratische maatregelen/zebrapaden/stoplichten/rijbanen? Als we de campus zien als ons ‘huis’, moet daar dan met prioriteit een bus doorheen? Willen we hier snelle automobilisten? En wie gaat er over de inrichting van onze campus? De verkeerskundige of de gebruikers? En wordt daar over geparticipeerd? Globaal zien we allemaal transformaties richting ander soortige prijswinnende narratieven: o.a. Barcelona (superblocks), Parijs (Hidalgo), Amsterdam, Utrecht, Groningen (Leidraad Openbare Ruimte). Talrijke gemeenten en overheden herbezinnen zich op de kosten die de dominantie van de auto met zich meebrengt. Lees o.a. Het Recht van de Snelste (winnaar Brusseprijs – beste Journalistieke boek). We moeten ongelukken en lokale discussies over stoplichten zien in dit grotere plaatje en ik hoop dat de Resource zich bewust is van haar rol om dit onder het voetlicht te brengen.