illustratie Stijn Schreven Een mislukte proef, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In deze rubriek doen collega’s dat juist wel. Want falen is nuttig. Dit keer Mireille van Damme, postdoctoraal onderzoeker Plant Breeding.
‘Mijn eerste Veni-aanvraag deed ik in 2011. Ik wilde onderzoek doen naar kleine RNA’s om planten resistent te maken tegen schimmelinfecties. Toen ik mijn voorstel in Utrecht mocht verdedigen, bleef één commissielid steeds maar dezelfde vraag stellen – wat ik ook antwoordde, het was blijkbaar niet wat hij wilde horen. De beurs kreeg ik niet. Ik vond het niet eens zo’n ramp, want ik wist dat ik nog een tweede poging kon doen.
Wat kon ik intussen verbeteren? Mijn voorstel was goed, ik was door alle rondes gekomen. Ik was hoogzwanger, misschien werkte dat in mijn nadeel.
De ochtend van het gesprek lag ik moedeloos op de grond. Ik kon niks
Mensen kijken anders naar je, je staat anders. Toen ben ik een cursus presenteren gaan doen bij een theatermaker. Die leerde mij dat het veel belangrijker is hoe je iets vertelt, dan wat je vertelt.
Twee jaar later deed ik een nieuwe poging. Ik was zelfverzekerder, niet zwanger en er was een andere jury. Met collega’s had ik vooraf geoefend, maar die hadden me zo kritisch voorbereid, dat ik het helemaal niet meer zag zitten. De ochtend van het gesprek lag ik moedeloos op de grond. Ik kon niks. Ik besloot te gaan wandelen in Utrecht. In de bus naar Utrecht besefte ik dat ik er niet uitzag, dus in plaats van wandelen, ging ik winkelen in Hoog Catharijne.
Eenmaal op gesprek, had ik de volledige controle. Bij elke vraag die ik beantwoordde, wist ik al welke vraag zou volgen. De beurs had ik binnen. Dat ik die eerste Veni-beurs miste, zie ik niet als falen, maar als een les: het is een samenloop van omstandigheden wie je tegenover je hebt en hoe je er staat. Het enige wat je kunt doen, is jezelf een tweede kans geven. Ik lag letterlijk op de grond, maar je kan jezelf oppakken.’
