Illustratie: Stijn Schreven Een mislukte proef, een vergissing in je model, een afgewezen artikel: in de wetenschap wordt het al gauw bestempeld als falen. En erover praten? Dacht het niet. In de rubriek ‘Falen en opstaan’ doen collega’s dat juist wel. Want falen is nuttig. Dit keer Han Wiskerke, hoogleraar Rurale Sociologie.
‘Ik kwam in 2001 terug bij WUR als universitair docent. Met succes herschreef ik een EU-projectvoorstel dat door anderen was bedacht en eerder was afgewezen en ik werd de projectcoördinator. Voor het eerst leidde ik een onderzoeksproject van drie miljoen euro, met veertien partners uit zeven landen en veel zeer ervaren mensen. Op de startbijeenkomst brak chaos uit over de richting van het project. Ik voelde de regie uit mijn vingers glippen. Dankzij tips van een collega zijn we zonder veel kleerscheuren die vergadering doorgekomen.
Een grote deceptie was de derde bijeenkomst. We moesten besluiten over de methoden voor de casestudies. Ik wilde dat iedereen zijn zegje kon doen zodat de uiteindelijke aanpak door iedereen gedragen werd. Dat was achteraf gezien naïef. Toen ik de vergadering afsloot met een rondje reflectie, kreeg ik de wind van voren: ik had het niet goed voorbereid, kwam te weinig met eigen ideeën, moest meer sturing geven. Ik voelde me behoorlijk ongelukkig en wanhopig over hoe ik dit tot een goed eind moest brengen.
Maar die harde feedback heeft me ook geholpen. Naast de jaarlijkse projectbijeenkomsten plande ik tussentijdse bijeenkomsten in Brussel met de coördinatoren van de werkpakketten, de onderdelen van het project.
Toen ik de vergadering afsloot met een rondje reflectie, kreeg ik de wind van voren
Binnen die kleine groep van acht mensen spraken we volgende stappen af en bereidden de grote bijeenkomsten inhoudelijk voor. Zo kreeg ik meer controle over het project en tegelijk deelden we de verantwoordelijkheid.
Dat eerste project heeft me een basisgereedschapskist voor projectmanagement opgeleverd, waardoor ik alle volgende projecten meer gemoedsrust had. En ik leid sindsdien alleen nog projecten waarvan ik het voorstel volledig zelf heb geschreven. Dan weet ik van A tot Z hoe het project in elkaar zit. Dat geeft rust. Inmiddels heb ik veel EU-projecten geleid. Altijd zijn er ups en downs die je niet kunt voorzien en waar ik van leer. Elke keer breid ik die gereedschapskist verder uit.’
