In kooien en kunstmatige bassins gehouden tilapia, pangasius en garnalen die minder visvoer en weinig antibiotica krijgen toegediend, worden binnenkort onder dit keurmerk verkocht in onze winkels.
Goed initiatief?
‘Ja, in grote lijnen is dit goed nieuws’, zegt onderzoeker Simon Bush van de leerstoelgroep Milieubeleid. ‘Want het algemene beeld is dat de aquacultuur een vervuilende industrie is. Het visvoer bestaat uit vismeel waarvoor toch weer in zee gevist moet worden. Ook worden soms veel medicijnen gebruikt om de ziektes in de bassins te onderdrukken, wat leidt tot watervervuiling. Met de kweekcriteria van ASC wordt de milieu-impact fors verminderd. Dit zal grote gevolgen hebben, want bijna 50 procent van ons zeevoedsel bestaat inmiddels uit kweekvis en het aandeel is groeiende.’
Bij andere keurmerken als FSC (hout) en MSC (vis) hebben de NGO’s kritiek dat de criteria soepel zijn en in de praktijk niet goed worden nageleefd.
‘Er is geleerd van de ervaringen bij die labels. De criteria zijn geformuleerd tijdens een uitgebreid proces waaraan alle belanghebbenden deelnamen, te beginnen met een Aquaculture Dialogue. Het is dus geen keurmerk van alleen supermarkten of ngo’s. Toch hoor je ook weer kritiek dat de visindustrie de regie naar zich toe heeft getrokken tijdens het proces en dat de inbreng van de vistelers gering is. Een kwetsbaar punt van alle keurmerken zijn de social issues. Dan gaat het niet alleen om kinderarbeid, maar ook om de vraag of dit keurmerk grote producenten bevoordeelt en kleine vistelers uit de markt duwt. Het keurmerk bevat weinig sociologie.’
Speelt het welzijn van de kweekvis nog een rol?
‘Bij vissen wordt dierenwelzijn minder een issue gezien dan bij dieren. Je ziet dat terug bij de presentatie van dit ASC-keurmerk. Men spreekt niet van duurzame aquacultuur, maar van verantwoorde aquacultuur. Is dat hetzelfde als duurzaam? De tijd zal het leren.’