‘Blij dat ik niet gehecht ben aan iemand’

‘De tropen zijn een mysterie voor me; ik wil precies weten hoe het daar in elkaar zit. Vorig jaar was ik in Panama, maar daar zat ik in een westers onderzoeksdorpje. Nu wilde ik graag echte bushervaring. Dat vond ik in La Chonta, waar ik alleen was met drie lokale veldassistenten, op vijf kwartier rijden van de eerste heuvel met telefoonbereik. Met dat basic viel het mee. Okay, geen telefoon of internet en heel soms stroom via een generator. Maar er was alles wat ik nodig had. Ik kon zelfs gewoon douchen, al waste ik mezelf liever in de rivier. Ik onderzoek wat de snelheid bepaalt waarmee bomen groeien. Daarvoor zaagde assistent Bruno geselecteerde bomen om, waar we vervolgens allerlei metingen aan deden. Ik had verwacht dat het soms eenzaam zou zijn, maar vaak had ik vermakelijke gesprekken, vooral met Ricardo. Hij zit onder de littekens en is aan één oog blind, maar zelfs met dat ene oog straalt hij. Ik heb thuis niemand echt gemist. Van mijn assistenten hoorde ik soms verhalen over studenten die huilend de heuvel met telefoonbereik verlieten. Dan dacht ik: ik ben blij dat ik niet zo gehecht ben aan iemand. Dat geeft een enorm gevoel van vrijheid: ik kan gaan waar ik wil. Door mijn assistenten verbaasde ik me steeds weer over hoe simpel het leven eigenlijk is. Toen ik bestek voor de lunch vergat, maakte Bruno in een handomdraai wat spateltjes, dat soort kleine dingen. Terug in Wageningen kan me nog steeds ergeren aan de ‘problemen’ die Nederlanders hebben. Of ik nog contact met mijn assistenten heb? "Studenten laten nooit meer wat van zich horen", zei Ricardo nog toen ik vertrok. Ach, ik had hem nog wel ‘ns willen bellen, maar ja, zoiets komt er dan toch niet van. Maar volgende maand zie ik ze weer, want dan begin ik aan een PhD in hetzelfde gebied.’