Concentratie veehouderij niet gelukt

‘De reconstructieplannen waren een vorm van blauwdrukplanning, waarbij voor jaren werd vastgelegd waar intensieve veehouders konden uitbreiden en waar niet. Varkensboeren uit gebieden met kwetsbare natuur die wilden uitbreiden, konden met subsidie naar landbouwontwikkelingsgebieden (log’s) verhuizen. Maar door de dynamiek in de markt en maatschappij was dat al snel achterhaald. Zo dacht de overheid dat zo’n 250 intensieve veehouderijbedrijven naar de log’s zouden verhuizen, in de praktijk bleken dat er veel minder. Bovendien gaven de provincies uitbreidingsmogelijkheden aan boeren op bestaande locaties, waardoor er minder noodzaak was om naar een log te verhuizen. Ook speelt de toegenomen weerstand tegen de log’s een rol. De oorspronkelijke reconstructieplannen werden gedragen door de provinciale milieuorganisaties, omdat verplaatsing van boerderijen beter was voor de natuur, maar daarna heeft Milieudefensie de weerstand tegen intensieve veehouderij effectief gemobiliseerd. Voor omwonenden was de reconstructie ver-van-mijn-bed, totdat de plannen effectief werden. In plaats van bedrijven te zoneren, willen provincies en gemeenten nu de bouwplannen van veehouders op bestaande locaties op duurzaamheid beoordelen – op milieuaspecten, dierenwelzijn, volksgezondheid en de inpassing in de omgeving. Verplaatsing is lang niet altijd nodig, omdat er nu meer technologie voorhanden is om milieuvriendelijk te boeren. Dat stelt echter wel eisen aan de gemeenten – kunnen die een integraal oordeel geven over de duurzaamheid van de bedrijfsvoering bij de vergunningverlening, hebben ze daar de expertise voor? Ondertussen horen we niets meer over de aanleiding van de reconstructiewetgeving – de uitbraak van de varkenspest en het gesleep met dieren tussen bedrijven die een rol zouden spelen bij de verspreiding van dierziekten. De reconstructie zou hieraan een einde moeten maken. Veel varkensboeren hebben echter nog steeds meerdere locaties.’