Het Wageningse bodemcentrum Isric krijgt eindelijk weer een museum. Binnen enkele weken wordt waarschijnlijk de knoop doorgehakt over het nieuwe onderkomen, dat een plek krijgt tussen Gaia en Lumen. Het nieuwe museum is er in de eerste plaats voor de wetenschap. Maar daarnaast wordt ook op het grotere publiek gemikt. Dat zegt museumconsulente Hiske Land. ‘Het is een wetenschappelijke collectie die als referentie dient voor bodemkundigen over de hele wereld. Dat is het wezen van de collectie. Maar dat sluit een publieksgerichte nevenfunctie niet uit.’ Land (historica/archeoloog) is aangetrokken om een nieuw en levensvatbaar museum uit de grond te stampen. Isric moet het al anderhalf jaar doen zonder volwaardig museum. Eind 2010 verkasten de bodemkundigen van Isric halsoverkop van Duivendaal naar de campus. In Gaia is sinds september vorig jaar een klein deel van de collectie weer toegankelijk. Dat wordt pas anders als de nieuwbouw klaar is (zie tekening). Het museum komt tussen Gaia en Lumen op de eerste verdieping boven de nieuwe centrale entree tussen beide gebouwen.
Geen statische opstelling
In het nieuwe gebouw wordt ook het museumconcept anders. Het roer moet om. Land wil af van de statische opstelling van bodemprofielen met informatiepanelen. Zij wil de relatie zichtbaar maken tussen de bodem en het leven op die bodem. De ‘dode’ profielen moeten weer gaan leven. ‘Bodems zijn de basale ingrediënten van het leven. Maar dat moet je wel zichtbaar maken. Je moet de link aanbrengen tussen de bodem en het landschap en landgebruik. Het gaat om die link tussen het verticale en het horizontale.’ Het oude museum trok jaarlijks zo’n duizend bezoekers. Dat kunnen en moeten er veel meer worden. Alleen in Wageningen al is volgens Land nog genoeg te winnen. Land: ‘Er zijn heel veel studierichtingen die een link met de bodem hebben. Maar veel studenten zijn nog nooit bij Isric geweest.’ Zonde, vindt zij. Datzelfde geldt voor studenten elders in het land. ‘Ik heb zelf archeologie gestudeerd. Ik zie hier nu bodems die ik tijdens mijn studie alleen maar van plaatjes kende.’