Fresco’s paradijs?

Elke zondag vertelt ze in de vooravond over de zadenbank op Spitsbergen, appels, varkens, kweekvis, rijst, Norman Borlaug en als afsluiter ‘De gulzige Stad’.Allemaal harstikke interessante onderwerpen, toch voel ik me ongemakkelijk als ik naar haar kijk in van die quasi-gemakkelijke standjes: leunend tegen een boom, half in een appelboom klimmend of zittend op een stoeprandje. Dat informele geeft een rare spanning. Of is het de harde clash in haarzelf tussen Louise de romanschrijfster en professor Fresco de voedseldeskundige? Een sfeer die aan de oppervlakte blijft hangen. Nooit zie ik wat haar echt ontroert. Steeds is het die koele, wetenschappelijke, zoge­naamd objectieve, lijzige toon die weerklinkt in prachtig warme landschappen. Een hoog intelligent wezen dat interviews houdt met excentrieke en levende mensen uit de praktijk. Ik zie iemand die een slaaf is van haar eigen overtuiging, zonder dat een vonk overslaat. Ik zie geen strijd of diepe onenigheid. Ik zie geen emotie, geen zachtheid, geen twijfel. Steeds is er afstandelijkheid met een zekere arrogantie, alsof ze alleen mensen interessant vindt die iets zeggen wat past in haar analyse en visie. Ik kan niet begrijpen dat de varkens in Umbrië wel buiten mogen lopen en bij de varkensboer in Aarle-Rixtel niet. Als varkens, zoals in de biologische landbouw, buiten zouden lopen zijn ze opeens een gevaar voor de volks­gezondheid want daar lopen ze salmonella op. Maar in Umbrië geen woord daarover, daar past het ‘zo goed in de cultuur, daar weten mensen wat voedsel en kwaliteit is’! Ze zegt op zoek te zijn naar haar Paradijs, te weten een wereld waar iedereen genoeg en gezond te eten heeft. Waar boer en consument, stad en platteland weer verbonden zijn. Maar het is wel Fresco’s Paradijs, niet het mijne!